taekook.

Artık sorundu.
          O kadar sorundu ki, hiçbir sorun değil deyişimin altına gizlenen sorunlar, bu kadar sorun olamazdı.

Watty götünü sikeyim 

En babasız evlerin, annesiz sofraların ve bir kenar mahallenin ıslak kaldırım taşına oturmuş ne yapacağını bilemeyen evsiz bir adamın çaresizliğinde, acımasızca yağan yağmurun tene mızrak gibi saplandığı o sancılı yanlızlıkla sesleniyorum en bitmeyen gecelerin muhakkak güneşi doğuyor.

Şimdi duy beni yaratıp özüyle bir eden.
          Bağımı çözüp hıçkırıklarla sancıdan karşında diz çöktüren.
          Miyar insan içinde mihrem duyulmaz sesim.
          Sana bakmak ne kolay, bir de görebilsen ya.
          Sana duymak ne kolay, bir de anlayabilsen ya.
          Düşer gibi soyulur ten,
          Kanamaz da kabuk tutmaz sözler.
          Cahil sözler yankı yapar, hüküm eder, herkes görür.
          İnim inim, inler yer yüzü o sözlerle.
          Yetmez bu onlara.
          Şifasız veba gibi çoğalır da.
          Her bulduğu miskini susturur ya,
          Her bulduğu cahili sesiyle aklını çalar da habersiz ya.
          Cahilliğin ızdırabını sessiz ruhlar öder.
          Bağıra bağıra susarlar.
          Nehir olur sözlerle.
          Taşar, akar anlaşılmaz ya.
          

Koskoca bir hayatsın zihnimde, senin dışında her şey sıkış tıkış ufacık bir bölmede. Ben bilirim suyu kaç yudumda içtiğini, ben bilirim korktuğunda neye sığındığını, ne dualar ettiğini. Ben bilirim kaç yastıkla yattığını, ben bilirim göz kapağındaki damarlarını. Şimdi çok uzağız, oysa nefesimin nefesine değmişliği de vardır. Aynı göğün altında, aynı yıldızları serdik üzerimize. Birçok aynıyı, aynı anda yaşadık. Aynı aynıları, aynı anda, aynı şekilde. Biliyorum seninde başın dönük göğe, şimdi tam da şu anda, aynı şekilde. Bizim artık aynı yıldızda gözlerimiz buluşur sadece, biz buluşamayız. En olmazlar yan yana gelirde, biz kavuşamayız. Belki bambaşka bir şehirde, bambaşka bir balkonda ya da bir müzik eşliğinde yürürken yolda, aynı anda bakarız ay'a. Birbirimizi düşünür, birbirimizden nefret eder, yine birbirimizi özler, yine severiz. Ama biz artık mezarda bile yan yana gelemeyiz.

Uçurumunda münzevi,
          Dünya da bir göçebeyim.
          Varlığına Mecnun gibi,
          Yokluğunda buldum, aşkına keremim.
          Aslı olacak kadar sever miydin beni?
          Yoksa Leyla gibi terk edip gider miydin?
          Ben hala sana mecburum,
          Gözlerimden kıskanıyor,
          Bakamıyorum, neredesin?
          Kör sokaklarda ellerini arıyor,
          Bulamıyorum, nerdesin?
          Gözlerinin zehri ilaç olur bana,
          İçinde boğulur, kendimi bulurum yalnızca...
          İnsanlar soruyor "bu çocuk neden münzevi?"
          Hiç kimse bilmiyor ki seni,
          Görseler böyle bir güzelliği:
          Duyamazlardı başka birini.
          Ben seni gördüğüm andan beri kör, sefilim.
          Kıyamam tek gözyaşına, aşkına esirim.
          Ne kadar güçlü gözüksem de, gözlerine yenildim.
          Sen nereden çıktın geldin...
          Sessiz harflerle vedalaşırken seninle,
          Neden bağırmayı tercih ettin?
          Bir zamanlar hayal kurduğumuz birlikte,
          Neden yokluğuna mahkûm ettin?
          Senin için yaşadığım günleri ne çabuk unuttun,
          Daha bir adım atmadan nasılda benden yoruldun.
          Yaşamak için erken, ölmek içinse çok geç oldu.
          Bir gün gideceksin biliyorum,
          Keşke görmeseydim, yerimi kimin doldurduğunu.
          Bir gün öleceğim yokluğunda biliyorum.
          Şimdi bu satırlar arasında kaybolurken,
          Yalnızca gözlerini arıyorum.
          Bana söylediğin güzel sözleri unuturken,
          Üzerimde nefret dolu bakışını buluyorum.
          Şimdi sessizce uzaklaşırken senden,
          Nolur unutma bizi demekten başka çarem yok.
          Anlatacak bir dünya kaldı geriye senden,
          Şimdi sessizce duvarlara yazmaktan başka çarem yok.
          Küçükken görünmez olmak bir güzel bir şey zannederdim,
          Görmüyor artık kimse, görmesin. 
          Bir o görsün istedim.

Ki sol kaburgamın altında bir evin vardı, talan ettin.

Kendimden sıkıldım bu aralar.
          Ben bana tahammül edemediğim günlerdeyim şimdi.
          Bıraksalar devrileceğim.
          Her şeyi tıklım tıkış atmışım içime.
          Ulan bende insanım, her şey bir yere kadar diye inim inim inlediğim günlerdeyim...
          Başkalarını tamamlamak için kendimi yarım bıraktığımı yeni yeni fark ediyorum, üzgünüm.
          Başımı taşlara vurduğum günlerdeyim.

Ben kendime bile dargınken, sana nasıl gülümsenir biliyordum. Beni geceler boyu uyutmayan acı, seni nasıl uyuttu?

Gittin ve gittiğin kırk gece sana uyudum;
          aklım ödünç,
          ellerim yanlış.
          dedim benim seninle kırk kere fotoğrafım var,
          senin bundan kırk kere haberin yok
          dedim ve uyandım!
          başkasının sesiyle devam ettim dünyaya.