kin/yas

nerelerde zıkkımlanıyorsun?

eskiden yeterdim kendime,
          artardım bile.
          şimdi ne yapsam nafile.
          olmuyor,
          olmuyor oğlu olmuyor.
          işin kötüsü bir günde,
          beş defa akşam oluyor.

züğürdün biri olduğum için teşekkürlerim de kıttır benim. yine de teşekkür ederim; ama emin olun, beş para etmez teşekkürlerim.  

'acı ve travmalar yaşamın vazgeçilmez bir parçası' dedi funda. ama onlara zihnimizde nasıl ve ne kadar yer verdiğimiz önemli.
          
          viktor frankl’ın bir sözü aklıma geldi: acılar sadece gelişiyorsan bir anlam taşır.

dağınık yatakları çok seviyorum. insanların kızarmış gözlerini ve ağlarken ki dürüst hâlleri çok seviyorum. insanların âşık olduklarını fark ettikleri zaman gözlerinde oluşan bakışı çok seviyorum. yeni uyandıklarında saf saf etrafa bakmalarını çok seviyorum. herhangi bir şeyde favori karakterleri ölünce oluşan hayal kırıklığı ve öfkeyi çok seviyorum. gözlerini kapatıp başka bir yerde olmayı arzulamalarını seviyorum. insanların dürüst anlarına âşığım. ruhsal çöküntülere, akmış makyajlara ve hayallere dalmalarına âşığım. tüm saf duygulara âşığım.

gitmek istemezsen bir şiir miktarı kadar otursak diyorum. 
          şiir kalsın istersen, sadece otursak. 
          oturmasan da olur benimle,sadece ellerimi tut. 
          ellerimi tutma dilersen sadece yüzüme bak. 
          yüzüme bak ama anna, yüzüme bak. 
          gözlerime bak, gözlerimin içine bak. 
          gözlerim biraz karanlık. 
          içinde cenkler, ayinler, kesik damarlar, 
          kapıları yumruklayışlar, cipralexler, turgutlar, edipler,sezailer, 
          siyahlar, beyazlar, uykusuzluklar, bitmeyen başağrıları, bildirilerin öfkesi, 
          duvarlara uzun dalmışlıklar var.

sigara tutuşların gelir aklıma. çayını yudumlamadan saniyeler önce dudaklarında asılı kalan gülüşlerinden sonra. zaman araf’ta: iki dudağının arasında. saçlarının yüzüne dökülüşü mü galip gelir yoksa topladığını mı yarıştırsak? peki bu ikileme nasıl cevap buluruz dersin? 
          nasıl olur da özler biri diğerini bu kadar? eğer görseydi seni cemal süreya, senin için yazılırdı üvercinka. 

mağlup mu desem, mahçup mu? ama ikisi de değil. ben garip, sen güzel, dünya mutlu... öyle tuhafım bu akşamüstü... 

— çıkıp yürümüştük kıyı boyu. benim sıvası dökük yüzüm, senin çocuk gözlerinle. oysa sen yürümeyi sevmezsin. 

çağdaş bir ürperti şiirinde “ve artık anlatmak için yeryüzünün tuğlalarına seni anlatıyorum” diyen İsmet özel of not being a jaw şiirinde “tam düşerken  tutunduğum tuğlayı, kendime rab bellemeyeceğim” diyor bu şairin en güzel vazgeçişidir.