bynKitapkolik

Ah Kalbim;
          	
          	  Ne acılara ev sahipliği yaptın. Yetmedi mii daha çektiğin acılar......

bynKitapkolik

Çok yoruldum be hayat. Daha ne kadar üzerime gelmeyi planlıyorsun. Darmaduman oldum. Parçalarım dağıldı dört bir tarafa. Kalkıp toplamaya mecalim yok. Şöyle içten, derinlerden bir nefes çeksem. Gözlerimi kapatıp sadece beş dakika uzaklaşabilsem senden ona da izin vermiyorsun. Nefes alamıyorum.  Kendimden kaçtıkça çıkmaz sokaklarda daha çok kendimle çarpışıyorum. 
          Gözyaşlarım kurudu derken bir yenisi daha ekleniyor. Ne zaman bitecek bu savaş. Ben ölüncemi. Öyleyse ya sen al. Ya da ben alayım bu canı şimdi. Daha fazla bitip tükenmeden son bulsun bu hikaye. 
          Hem bakarsın sonsuzlukta daha mutlu olurum. 
          
          
          
          
          
                                                  MUTSUZ SON.... 

bynKitapkolik

Anne babaların günahını neden hep çocukları ödemek zorunda kalıyor.......

minyon1matmazel

@bynKitapkolik Bu bir döngü aslında. Anne baba olmadan insan olduğumuzu, birey olduğumuzu ona göre davranmamız gerektiğini bilsek, uygulasak sorun olmayacak diye düşünüyorum ama gel gör ki her geçen gün dünya dediğimiz bu bataklık git gide bencilleşiyor. Çocuğu kendinden sonra bile gelmiyor hep ben hep ben kafası olunca da daha çok hesap ödenir... 
Reply

bynKitapkolik

208 gün olmuş Anne. 
          Dün gibi seni kendi ellerimizle soğuk toprağa göndereli. Şu soğuk kış gecelerinde ben sıcak yatağımda yatarken sen soğuk toprağın altındasın. Özür dilerim anne. Yanımdayken kıymetini bilmediğim için özür dilerim. Başkalarını senden önde tuttuğum için özür dilerim. Senden önce küçücük şeyleri ne çok dert ediyotmuşum da haberim yok. Şimdi senin yokluğunun acısı ile cebelleşirken aklıma dahi gelmiyor. Hiçbiri. Affet anne. Ben yine dizlerine yatayım. Sen yine beni affet.