NIGRUM PLUVIA 

Bedeni masum, ruhu kirli insanlar.
☀
"Tam şuranda." dedi elini nazikçe kalbimin üzerine koyarken. "Vahşete zincirlenmiş bir ruhun çığlıklarını duyuyorum."
☀
Ve korktuğum zaman, olmak ve olmamak arasında titrerken, geçmiş bir yıldırım gibi geleceğin karanlık uçurumunu aydınlatır, etrafımdaki her şey sarsılır ve benimle birlikte dünya batarken, neden utanmak zorunda olayım?

Tümüyle kendi içine sıkışan, kendisinden yoksun kalan ve hiç durmadan aşağılara düşen, içsel derinlikler içinde bağışlanması için çalışan güçlerin gıcırdattığı mahlukun sesi değil mi bu, "Tanrım, Tanrım neden beni terk ettin?"  diye bağıran? Ve dışavurumlarımdan utanmalı mıyım, gökyüzü bir perde gibi dürülürken, onu Tanrı bile durdurmuyorsa, böyle bir anda cesur olmalı mıyım?

☀
Tumblr: calaxne