call_me_Astre

Jak ktoś za mną tęskni to informuję, że żyję.
          Jak nie tęsknił to nawet lepiej, bo rzadko się tutaj udzielam.
          Wstępnie planuję wrzucić coś dla Was pod koniec sierpnia, będzie to coś podobnego do poprzednich prac. Muszę dokonać poprawek i w końcu zrobić okładkę.
          A co z konkretami? Gdzie te długie opowieści?
          Piszą się, bardzo powoli. Pomysłów mam wiele, czasu na tworzenie mało, a sił wcale. 
          Życie mnie mnie. Co chwilę wstaję z popiołów jak ten Feniks, ale zastanawiam się, ile razy mam się jeszcze spalić, by ogień nie mógł zabrać mi więcej.

Ostatni dzień w roku zwykle mija pod znakiem refleksji i wspominania.
          2024 to okres, gdzie bardzo dużo zmieniło się w moim życiu. 
          Zostawiam za sobą dawną wersję mnie, zawodzących mnie ludzi, marzenia i plany, które nawet nie były moje. Wychodzę z tego jako człowiek silniejszy niż kiedykolwiek. 
          Tym razem siebie nie porzucę w otchłani zapomnienia. Ba, pozwolę sobie mówić.  Postaci z moich snów przestrzegają mnie, że jak nie pozwala się ludziom krzyczeć, to jest bardzo źle. 
          Planuję też powrót do pisania, o ile obrona się powiedzie. 
          Życzę Wam wszystkim... Po prostu czegoś dobrego.

Dziękuję za gwiazdki pod przygodami Alicji :) Mam nadzieję, że Ci się podoba

Właśnie udostępniony utwór powstał w przerwie świątecznej, zdążył się już wyspać w stadium kopii roboczej (ten okres bardzo mi się dłużył), ale teraz mam pewność, że może do Was trafić.
          Zachęcam do lektury i dzielenia się wrażeniami. Albo czymkolwiek zechcecie. W końcu ludzka egzystencja pełna jest dziwnych przypadków.

omg hi!!!!! :3 *devours u alive*

Tak naprawdę boję się obudzić. Ta rzecz, która jest w środku, ten potwór... Jeśli go zabiję, zabiję siebie. 
          Tęsknię za czasem silnych emocji i pragnienia końca, który nigdy nie nadszedł. Obojętność daje spokój, ale to takie puste... To wszystko co robię to jak podtruwanie się nie po to, by odejść, ale by czuć strach przed końcem i pojąć świadomość istnienia. Zatruwam się, by czuć się żywym człowiekiem.

Nienawidzę być ślepym. Ktoś zasłonił mi oczy klejącą się substancją i nie widzę prawdy. Błądzę po omacku i udaję, że wiem dokąd idę. 
          Niepokoi mnie tylko, że nie czuję, nie obijam się, nie potykam się o nic- i nie wiem gdzie zaniosły mnie moje własne kroki.

Znów coś mi nie wyszło. Chyba wiem dokąd iść, ale niezbyt wiem jak. A podobno chodzenie jest proste

To jest niesamowite, ale wróciłxm do pisania. Zmieniam moje życie i czuję się silniejszym człowiekiem niż mi się zdawało

Nienawidzę lata. Plus taki, że dziś nie jest tak duszno. Deszczu nie będzie.
          Został mi jeden egzamin, a potem znowu  dużo roboty. Życie jest cięższe niż się wydaje czy to tylko moje wrażenie?