Ağlayamıyorum bile artık. İki gözyaşı dökülüyor sonra bitiyor bir daha olmuyo. Biktim cidden bıktım. Bittim. Tek isteğim var o da ; aile evinden kurtulup o kişiyle mutlu olmak. Nefes alamıyorum artık sanki bir şeyle, bir halatla boynumu sarmislar ben konuştukça sıkıyorlar o halatı. Körelmiş duygularım, onu anlıyorum. Duygularımı yaşamam izin vermedikleri için duygularımı kaybetmişim. Guluyorum ama sadece okulda arkadaşlarım ve o sayesinde. Ailemden kimse yok. Varlar ama yoklar, ablamın yanında yada başka kişilere destek oluyorlar ama beni görmüyorlar. Yardım eli istemek için elimi uzatiyorum elimi kesiyorlar, sesimi çıkarıyorum sesimi kesiyorlar. Ben sadece artık o ve arkadaşlarımla mutlu bi hayat istiyorum o kadar başkada bir sey istemiyorum
