içimi dökebileceğim bir kağıt var bir de burası. gerçi buraya da artık girmiyorum. ne kitap okumak istiyorum (ki artık çoğu saçma geliyor) ne de sohbet etmek. yks senem diye ara vermiştim ve bir ay önceye kadar gayet iyi ders çalışıyordum tabi sonra birisi girdi yine aklıma sabah akşam onu düşün. onun düşündüğü ben miyim? hayır. zaten benim neyimi sevsin? çok saçma her şeyi böyle takıp sabahlara kadar ağlamam çok saçma. niye böyle birisiyim ben? gamsız olsaydım arsız olsaydım neden her şeye ağlıyorum. neden gerçekten sığınıp saatlerce ağlayabileceğim ve dertleşebileceğim bir arkadaşım yok mesela. vardı öyle bir arkadaşım ama ne oldu o da herkes gibi benden uzaklaştı. (kaç sene oldu aramız açılalı ama hâlâ onu arıyorum işte) sınav senem ama ders de çalışamıyorum şu an. gülüyorum falan ama şu son 2 haftada cidden güldüğümü hatırlamıyorum bile. 2 haftada sınav haftam ayrı bir dertti neyse ki onlar genel olarak iyi geçti. ama benim ruhsal sorunlarım geçmedi, insanların bana olan baskısı geçmedi. sevilmediğim ve sevilmeyeceğim hissi geçmedi. sus rabia alttan al rabia boş ver rabia senin ne haddine rabia. öleyim kurtulayım çünkü ben bu kafamın içindeki sesten kurtulamıyorum. toparlanmaya çalışacağım. hayallerim var benim dimi. onlar için çabalamam gerek. yapmalıyım ama yapacağımı sanmıyorum. boş konuşuyorum anca hiçbir işe yaradığım yok.
bir daha buraya ne zaman girerim bilmiyorum. belki aylar belki yıllar sonra.
neyse iyi geceler.