ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ

kocaman, kalabalık bir şehirde yapayalnız kaldım işte. nerdesin? beni unuttun diyemeyeceğim, unutmadığını biliyorum. ama düşün ki, benden uzaklaştığın her kilometre, sana olan sevgimi bir kat daha artırdı. senden başka bir şey düşünemez oldum. geri döndüğün zaman, eminim şaşıracaksın. böylesine mesafelerle büyüyen, zamanla derinleşen bir aşkın karşısında olmak kim bilir ne kadar değiştirecek seni...

gece çöktüğünde, zihnindeki karanlığa yenildiğinde, degisirsin. o yara daima acır belki ama güçlenirsin. bazı yaralar ölene dek iyilesmez, dokununca ellerimi parçalayan değilde üfleyince geçireceğim yaranın olmasını isterdim.

biliyorum fazla güçlü ve cesur biri değilim, yazmayı da beceremiyorum üstelik. biliyorsun ki kalbi olan insan yazı yazamaz.

kendimi uzun uzun anlatmak ve susmak arasında gidip geliyorum çoğu zaman. hiçbir zaman tam anlamıyla hissettiklerimi anlatamayacağımı anlatsam bile anlaşılmayacağımı bildiğimden susmayı tercih ediyorum hatta içimde biriktirdiklerimi kendime bile anlatamıyorum yazıp yazıp siliyorum. cümlelerimi toparlayamıyorum. birşeyler yolunda degil biliyorum fakat inatla herşey yolundaymış gibi davranıyorum bazen düşüncelerim arasında kayboluyorum ve bazen de düşünmekten kaçıyorum böyle nereye kadar devam edecek diye soruyorum kendime. çünkü cevabını bilmiyorum. bir köşeye çekiliyor sessizce bekliyorum.

ölmüş gitmişim

kendimi bütün ruhumla unutmanın uykusuna bırakmak istiyordum. unutmam mümkün olsaydı, unutmak sürekli olsaydı, gözlerim kapansaydı da azar azar uykunun ötesine, mutlak hiçliğe gömülebilseydim, varlığımı artık hissedemez olacağım noktaya varsaydım, bir mürekkep damlasında, bir musiki ahenginde ya da renkli bir ışında erir giderdim ve sonunda dalgalar ve şekiller öyle büyürlerdi ki, hissedilemezin içinde silinir, yok olurlardı. o zaman dileğime kavuşurdum.

çok yorgunum füsun. kafamı birisinin dizlerine koyup saatlerce ağlamak istiyorum. 

yüreğini kolla, aureliano, ölmeden çürüyorsun.