Hayat özneldir. O kadar özneldir ki tanımı bile yapılamaz. Hayat benim için güven demekti. Çünkü birini hayatım yapmam İçin güvenmem gerekiyordu. Oysa bazıları hayatım değil hatam olmuştu. Kendimi bakımsızlığım ve güzellik algısına uymayan yüzümle sevdirirken birşeyi başarmış gibi hissediyordum. Ne kadar yanlıştı bu. Dışımı değip ama huylarımı değiştirmiştim sevilmek için. Güvenebilecek birim olsun diye. Ne acınası durumdaymışım şimdi daha kapsamlı görüyorum. Kendimi güvendiğime benzetip onunla onun gibi savaşmaya başlamışım ben.



















*Karaltı kendi ışığını öldürdü, kendini karanlığa boğdu. Işığını ise karanlığına hapsetti. Işığına benzeyen her bir kişiyi cezalandıran bir hakim edasıyla, mahkumların sevdiklerini ise ışığıyla yaktı*