.

Ve belki de bu, en korkutucu olanı. Sensiz geçen her gün, içimde bir şeyleri siliyor. Karlar erirken, bende de bir şeyler çözülüyor. Ama neyin kaybolduğunu hâlâ bilmiyorum. Belki seni… Belki de kendimi.

"Değişiyorsun."

Güneş yüzüme vuruyor, gözlerimi kapatıyorum. Bir anlığına her şeyi unutmak istiyorum. Senin olmadığını, buraya neden geldiğimi, kendimi bu kadar kaybettiğimi.. Ama ne yaparsam yapayım, içimde bir şey fısıldıyor:

Bi banktayım, eski püskü ve bir o kadar da anıları kendinde saklayan bir bank. Bizim değil, senle benim anılarımı. Sahi biz olduk mu hiç? Ne zaman bir bütün olduk ki? Komik olan, ne biz ne de bir olamamız. İsyanıma küçük karlarda destek çıkıyor. Hava boşluğunda acımasız bi rüzgar tarafından sürükleniyor. İstasyonlar fazla geçmemiş geçmişli izler barındırır kendinde. Terk edenler, terk edilenler. Ne de acı. Haberin bile olmadan kaç defa terk ettin beni oysa, hemde istasyon olmadan. Aynı kaderin farklı yüzleri ama bence. İstasyon bile olsa sen hep dünden hazırdın gitmeye. Neden ki? Geçmişim kalbimi, ruhum bile sana taparken niyeydi bu gitmelerin? Ömrümden acı dolu sessiz bir çığlık bırakıyorum ömrüne. Görme, duyma ama mahv etsin seni. 

Ümidlər isə limanı çoxdan tərk edib.

Adımlarımı hızlandırıyorum. Karın üzerine düşen her izim, bir geçmiş anıyı gömüyor sanki. Uzaklaşıyorum. Ve bu kez, gerçekten geri dönmemek üzere.

Saat ilerliyor, gitme vakti yaklaşıyor. Ayağa kalkıyorum, son kez geriye dönüp bakıyorum. Park, bank, sokak lambaları… Hepsi olduğu gibi duruyor. Ama ben artık burada olmayacağım.

Gözlerimi kapatıyorum, seni son bir kez hatırlamak için. Sesin, gülüşün, dokunuşun.. Tüm anıları bir bavul gibi yanıma alıp götürebilecek miyim? Yoksa bazılarını burada bırakmam mı gerekecek? Keşke bu kadar ağır olmasalar.

Ne garip, kar bile eriyip gidecek birkaç güne. Ama ben buradayım, senin yolunu gözlüyorum. Gelmeyeceğini bile bile.

Bankın üzerine ince bir kar tabakası oturmuş. Yavaşça oturuyorum, seninle konuşuyormuş gibi yapıyorum içimden. "Gelsene," diyorum fısıltıyla, "bak her şey ne kadar güzel… Birlikte olsak, her şey daha güzel olmaz mıydı?" Ama cevap yok. Yalnızca rüzgar, kar tanelerini biraz daha savuruyor.

Bugün belki gelirsin diye çıktım sokağa. Belki bir köşede bekliyorsundur, belki yollarımız yeniden kesişir diye. Ama yollar bomboş. Kar, sokakları benim için biraz daha yalnız yapmış gibi. Üşüyorum. Ama daha çok, gelmeyeceğini bildiğim halde beklemekten üşüyorum.

Ayağa kalkıyorum, yavaş adımlarla uzaklaşıyorum buradan. Ama biliyorum, bu bank beni hep bekleyecek. Ve ben, bir gün yine burada oturup seni özleyeceğim f'. Sanki hiç geçmeyecekmiş gibi.

Son kez derin bir nefes alıyorum, gözlerimi kapatıp seni hissedebilmek için. Belki kokun hâlâ üzerimdedir diye. Belki rüzgar, bana senden bir parça getirmiştir diye..Ama açtığımda gözlerimi, yine yalnızım.

Bir süre daha dışarıyı seyrediyorum. İnsanlar geçip gidiyor, hayat devam ediyor. Ama benim içimde zaman durdu. Sen gittiğinden beri hiçbir şey ilerlemiyor gibi. Günler geçiyor ama ben hâlâ aynı noktadayım: Bu parkta, bu bankta, seninle olmayan bir dünyada.

Ne garip..Bir zamanlar en mutlu anılarımı yaşadığım bu bankta, şimdi en büyük özlemimle oturuyorum. 

Derin bir nefes alıyorum, hava soğuk ama yetmiyor. Ciğerlerime ne kadar çeksemde, dolmuyor boşluk. Ellerimi cebime sokuyorum, ellerinin yerini arar gibi. Ama hiçbir şey o sıcaklığı geri getirmiyor. 

Etrafımdaki insanlar kendi dünyalarında, kimse beni fark etmiyor. Bir çift el ele yürüyüp geçiyor önümden. Bir an gözlerim doluyor. Ne kadar tanıdık bir görüntü dimi f'.  Bir zamanlar bizdik böyle. Konuşurken gözlerinin içi gülerdi, ben de sana bakıp içten içe "Şanslıyım" derdim. Şimdi yalnızım, sen yoksun, o gülüş de artık bana ait değil.

Tut elimi.

Mahvolur da bitersem

Hiç iyi değilim f'.

Saat ilerliyor, gecenin koynunda kayboluyorum. Belki sabah olur, belki biraz daha dayanırım da ama en çok sensizliğe nasıl dayanırım inan hiç bilmiyorum.

Özlemek, ne zor şeymiş meğer. İnsan sevdiği biriyle yaşadığı anıları hatırlayınca mutlu oluyor sanıyordum. Oysa şimdi anılan bile yaralıyor beni. Gülüşünü düşündüğümde bile içim burkuluyor. Çünkü biliyorum artık yalnızca zihnimde yaşıyorsun.