Bugün, havanın aşırı sisli olduğunu görüp hemen telefon ve cüzdanımı bile almadan dışarıya attım kendimi. Hafif rüzgâr, keskin bir serinlik. Bir (1) metre kadar yakınımda olmayan kimsenin yüzünün net görünmediği, sokak lambalarının aydınlatamadığı ve ağaçlardan düşen yaprakların üzerinde tümsek olduğu kaldırımlarda yürüdüm. Ailem dışı kafamda herhangi bir insan ile ilgili tek bir düşünce bile yok idi. Birinde âşık olana kadar da olmayacak. Saatler boyu sohbet ettim kendim ile, sadece ben vardım, ben ve kendim. Daha hafif hissediyorum şimdi… 2025’e girmeden önce yeni bir iş bulmaya ve 2025’de piyano çalmayı öğrenmeye başlamak istediğimi fark ettim. Küçükken çok güzel çalıyordum ama, unutmuşum