Just a Dumb Bunny.

I think my inner child is feeling so happy for today...

Telefon işini hallettik ha

sevgiden ve aşktan hıçkırarak ağlamak gerçekmiş arkadaşlar.

Yoruldum artık. Sürekli bir şeyler oluyor, tam mutluyum derken tam ortasına bir delik açılıyor, birisi oluyor yoruldum artık. Sürekli ikinci seçenek olmaktan, şarkıları ağlama hissi olupta ağlayamayarak dinlerken, ruhsuzlaşırken kimse 'Eylül neden böyle oldun?' demiyor, sadece kendi tarafından beni ikna etmeye çalışıyor. Anlatamıyorum kimseye neden sürekli rahatsızlık duyduğumu çünkü dersem ' ben onlar gibi değilim.' 'beni onlara mı benzetiyorsun gerçekten?' ve daha bir çoğunu sürekli söylüyorlar, bunlar artık ağzımı kapatmama sebep oluyor, bunaldım artık. Uzun uzun yazmak istiyorum ama artık o kadar kelimelerim kifayetsiz kaldı ki ne diyeceğimi, ne yapacağımı bilmiyorum. Sadece uzaklaşıp kaçmak istiyorum insanlardan, sadece müziklerim ve ben kalalım istiyorum. Şu an bile ruhumu sakin tutan tek şey, dönüp dolaşıp geldiğim tek yer yine 'o'nun sesi. Durumum böyleyken, yine dönüp dolaşıp ona sığındıysam lütfen kimse artık rahatsız etmesin beni, yalvarırım..

O konu bana ağır gelir, açma yasemen

hiç kimse onlardan değil de babamdan bir şey yapmasını beklediğimi anlamıyor. herkes "biz sana şunu yapıyoruz", "boşver ben varım" diyor hep. kimse babamdan beklediğimi anlayıp sadece susmuyor, herkes illa ki onun hakkında bir şey diyor, yoruldum artık. evet ben de biliyorum babam iyi bir adam değil ama bu her yüzüme vurulduğunda ağlamamak için kendimi sıktığımı bilmiyorlar ya da en hassas yanımın babam olmasını ve her denilen lafı sanki bana denmiş gibi algılayarak üzüntüden kendimi harap ettiğimi, hiç birisi bilmiyor. şimdi belki su bana kızacak, "ben hiç kimse miyim, beni onlarla bir tutma." diye ama o da bilmiyor ki babam konusunda çoktan o da aynı yerde benim için. evet, kimse ağlamam için bir şey söylemiyor bunu zaten biliyorum ama neden kimse elimde olmadan ağladığımı bilmiyor? ben zamanında babaannem babanda kalamazsın dediğinde bile ağlamış çocuğum, bu laflarla krize girmediğim için mutluyum. her neyse, daha fazla baş şişirmeyeceğim. kendinize iyi bakın, görüşmek üzere.

Neden bilmiyorum ama son zamanlarda ruhumu çok fazla kelime ile dolmuş hissediyorum. Şu son bir kaç ayda bir sürü şey değişti, gelişti hayatımda ve ben bunlara adapte olamadan sürekli yeni şeyler eklendi. Kimseye güvenemezken yeni bir ilişki, aptal bir insanın zihnimde son çırpınışları, pişmanlıkla geri gelenler, ölümler, ertelemeler, tekrar eski düzene dönüş, aynı şeylerin olacağı korkusu ve dahası. Bunlar olurken sanki zihnim kendini kapatmışta yerini başkasına vermiş gibiydi, ne olduğunu anlayamadım bile. İlişkim sandığımdan mutlu gidiyor, korkmadan geleceği düşünebiliyorum, bir şey olduğunda ona güvenebiliyorum. Bunların hepsi aslına bakılırsa benim için çok büyük şeyler, sonuçta yıllarca sahte bir ortamda, sahte aşklara inanıp üzmüştüm kendimi, en çok üzüldüğüm zamanın da ne zaman olduğunu en iyi siz biliyorsunuz zaten. Dünden önceki gece bir şey oldu; yeni adet olmuştum, bu yüzden duygularım ve bilincim biraz kontrolsüzdü (aslında daha önce asla öyle olmadı ama bu +

Küçük sandığımız yanlış anlama aslında nasıl da sandığımızdan daha büyük bir şeymiş. Az önce babamlar ile konuştum, herkes bu cenaze için annemin aramasını, aslında onun her şeyi yanlış anladığını ve babaannemin onu çok sevdiğini söyledi. Ki, bir bakıma doğrular da vardı; babaannem ailesine özel albümde bile ona yer ayırmıştı çünkü, oğlundan ayrılsa bile silmemişti onu. Ancak anneme göre ise olay bambaşkaydı, nefret ediyordu hepsi ondan. Aslında, o da haksız sayılmazdı bir yandan sonuçta çok fazla gördükleri vardı. Aslında hepsi, oturup konuşularak çözülebilecek konular ama işte, yetişkin inadı asla kabul etmezler. Biliyor musunuz? Çok isterdim iki ailem tekrar birleşsin, görüşmeseler bile bir barış olsun. Ki, baba tarafım hala sorar annemi ancak yine yetişkin inadı engel oluyor bu hayalime. Ne ironik aslında, tüm aile hakkındaki hayallerime yetişkin inadı engel oldu bu zamana kadar.  Her neyse, sanırım ufak ve olmayacak bir hayali fazla büyüttüm. Okuyan varsa zamanını çaldığım için özür dilerim.

sorunun ne olduğunu buldum ama nasıl çözeceğimi bilmiyorum.

daha şu halimde ne istediğimi bile anlayamıyorsun...