ayların yorgunluğu var üstümde, ne yapsam geçmiyor bu yorgunluk. her geçen gün daha da artıyor, büküyor boynumu. neden bilmiyorum bu kin ve öfke sadece içimde açıklanamayan tuhaf bir his var başından beri hiçbir açıklama ve izin alıp silemediği. sadece biraz nefes almak istiyorum ama her nefesimde onun adı var sanki sürekli onun ismi dudaklarda, nedeni bilinmiyor. kaçmaya çalışıyorum, bariyer örüyorum bu sefer ben oluyorum kırıcı olan ama iyi karşıladıkça da ölen ben oluyorum, nedir bu şaka? boğan parmaklar yıllardan beri her geçen gün daha çok artıyor ama bu sefer ki eller çok daha kuvvetli, sanki bu sefer başarmaya niyetli gibi alaycı bir gülüşle sıkıyor bedenimi. kolumu kaldıracak derman bulamıyorum, ağzımı açsam kırarım diye korkmaktan konuşamıyorum bile tek bir kelime. nedendir bilmem bu nefret, sadece bilirim geçiremez hiç bir söz ve kelime en derinimde hissediyorum çünkü. bir his var içimde, her onun adı geçtiğinde kötü bir şey olacak diye fısıldayan, beni koruma kalkanıma iten. tek kendisidir sanır tüm bu paramparçalığı yaşayan ama bilmez en ufak bir mesajda dahi yüreğimin nasıl un ufak olduğunu. bilirim ben, bir şeyler düzgün gitmeyecek dersem düzgün gitmez, arkadaşlarım bile söylerler bu yönümü ama bu sefer inandıramıyorum hiçbir şekilde ne onu, ne insanları. her zaman bir şey olduğunda geliniyor bana "sen haklıymışsın" diye ama hiçbir zaman başında dinleyen olmuyor bu öğütlerimi. biliyorum, tekrar aynı şeyler olacak ama yine bana herkesin kulağı tıkalı. dediğim şeyler olunca da "ama sen bana bunu dememiştin" diyecekler ama ben demiştim her bir satırını. daha fazla ne söylenir bilmiyorum, sadece sonsuza dek bir uyku çekmek istiyorum belki o zaman ne birilerini kırmak, ne de bir şeyler anlatmak zorunda kalmam.
