onca olanlardan sonra hala gelmesini istediğim kişinin o olması bir aptallık mı? ne yapmam gerek bilmiyorum, herkes onu aşmam gerektiğini söylüyor tıpkı o zaman olduğu gibi, sanki zaman kendisini tekrar ediyor. ancak bu sefer bir sürü fark var, bu sefer gelmeyecek olan birisini bekliyormuş gibi hissetmiyorum içimde hala geleceğine dair bir umut, bir his var ve ben çaresizce sadece o hisse tutunuyorum. geçmişteki gibi hassasiyetim yok artık, bir şeylerin üstesinden geliyormuş rolü yapabiliyorum ama o bile boğazıma dolanıyor sanki, öldürüyor beni yavaş yavaş. bilmiyorum n yazdığımı veya dediğimi, sadece zihnimdeki her leyi buraya boşaltmak istiyorum. yıllardan beri burası benim sığınabileceğim tek güvenli yer oldu ve şimdi zihnim bu kadar berbat durumdayken sığınabileceğim başka yer bilmiyorum. gelmesini istiyor muyum emin değilim, gitsin istiyor muyum ondan da emin değilim. tüm bunlara rağmen sürekli her gelen mesaj sesinde düşündüğüm, özlediğim, her bir çift gördüğümde öyle olmayı hayal ettiğim kişi o, onu istiyorum ama kimseye bunu itiraf edemiyorum çünkü yapmamalıyım o beni koca bir bahane ile bırakıp gitmişken bunu istemeye hakkım yok, kendime biraz bile saygım varsa ondan uzaklaşmalıyım ama yapamıyorum hiçbir şey göründüğü kadar kolay olmuyor, yapamıyorum. her şarkı o, her ses o, her iltifat o, her bir gördüğüm güzel gökyüzü o, hepsi onda birleşmiş sanki dayanamıyorum en ufak şeyde bile onu düşünmeye. geçenlerde bir yavru kedi ile tanıştım onu severken bile "acaba o olsaydı yanımda nasıl olurdu?" diye düşündüm ve lanet kafamı dağıtmak için çıktığım yürüyüşü onunla olabilecek güzel anları hayal ederek geçirdim. sadece hayale tutunabilmek canımı çok yakıyor ama elimde yapabileceğim hiçbir şey yok, ulaşabileceğim tek bir yer bile bırakmadı bana sadece öylece tüm erişimimi engelleyerek gitti. aslında eğer zorlasam ona ulaşabilirim. bu çok zor değil, biliyorum. fakat artık çok yoruldum bir şeyler için çabalayanın ben olmasından bu yüzden artık yapmayacağım.
