@cemalsureyaninkalemi
sen gittin ve herkes ölmeye başladı
birleşince kısa devre yapan parmak uçlarımız öldü önce. sonra yeşil öldü benim için sonra kahverengi. sonra ilk öpüştüğümüz yeri kalbinden bıçakladılar. on iki yıl geçti susmak ne kısaymış. sen böyle ne güzel sonsuza kadar susalım diyorsun. sonsuzluk bir gün herkesle konuşur sevgilim bunu da biliyorsun.
bugün yine bir şeylerin yıl dönümü bende. kafam nerede bilmiyorum. balkona çıktım, kollarımı demirlere yaslayıp paketten çıkardım bir sigara hapsettim dudaklarımın arasına. sıkıntılı berbat bir gün akşam boyunca öyle odanın içinde etrafı inceledim belki doksan dokuz kere, belki yüz kere.. okuduğum kitabı ikinci kere okudum, camın karşısına geçip her zaman ki gibi boş gözlerle etrafı izledim kaçıncı kez... ölü kokan bedenimi serbest bırakmak istiyorum bu odada. hayatımın amına koydum. gözaltlarım mosmor uykusuzluktan düşünemiyorum hiçbir şeyi sikeyim. bedenim kendini bırakmış hayata karşı. sonra bir ses duydum yerimden kımıldayamadım. kafamı kaldıramadım. gözlerim bulanıklaştı nefes alamadım. kafamı çevirdim nefesim kesildi... güçlü kalamıyorum, gözaltlarım arttıkça kendimi kaybediyorum, insanlardan, insanlıktan uzaklaşıyorum. sigarayı söndürdüm külleri üzerime döküldü, kendimle kaldım. balkon da beni terk edip durdu o anlar.
-
bir zamanlar isimlerimizi yan yana yazan çocukların olduğu o güzel yazın özlemi içimde bir yerlerde hâlâ varlığını koruyor.
zırvaladım ve hafiften titriyorum. kasıklarımda inceden bir sızı var ve bu beni zorluyor. kalkıp evime yürüyeceğim şimdi bu kaldırımdan.
dediğim gibi, günümüz kuşağı için bu biraz alışılmışın dışında. ama ben herkese benzemek istemem. bu yüzden bu çabam. biri gördüğünde beni farklı olduğum için sevsin. ya da onun gibi bir şey.
