cepnirabia

Bu nesli tükenen bir acı olsaydı, değildi. 
          Benliğimle beraber gittikçe bütünleşecek kadar yüzsüzü bu acı, git ve bit diyemeyecek kadar yorgun ve farkındayım acımın. 
          Zaten en çok bu farkındalık yoruyor insanı, acı senden olunca geçmiyor geçemiyor işte, sadece böyle, her gün biraz daha arttırıyor hünerlerini…

      Merhabalar herkese, görüp okuyan, düşük ihtimalli olsa da merak edenler varsa bir iki bilgi verip geri çekileceğim. 
                İkinci kez kaybettiğim telefonumun davasını nasıl olurda kaybettiğimi asla sormayın çünkü bende bilmiyorum ve aklıma geldikçe aşırı sinirleniyorum, benim için gergin bir süreçti.
                Kısa bir süre önce ise bir kayıp yaşadım ve hayatımın en zor aylarını geçiriyorum. Bü süreçte tek istediğim kafamı toplu tutabilmek öyle ki bir randevu bile aldım :).
                 Ardından bilgisayarımın ekranı tamamiyle gitti, onu henüz yada hangi aralıkta halledilebileceğini inanın bende bilmiyorum, tek söylemek istediğim yazmak istiyorum. 
          
              Zihnim çok boş ve bu ruhumda ki acımı sanki şırıngayla sürekli zihnime taşıyor ve bu iyi değil inanın bana. Geri döndüğüm de umarım kısa sürer hep beraber olabilelim, sizi özledim… 

   Zamanın içinde sızan kan ruhlara azap veriyor, çığlıklarla süslüyordu zihnimi.
             Adımların ardında öfkeler vardı, sırlar vardı, acımasızca kendine eziyet edenler vardı.
              Toprağı eşeledikçe içinden çıkan gerçeklikle kendi kanım bana azap veriyor, çığlıklarım zihinleri süslüyordu. 
              
              Öfke bendim, sırlar banaydı, eziyet edilen benim geçmişimdi ve bunu fark edemeyecek kadar büyümüş ve o üzeri eskimiş, silinmiş yazılı gerçekler benim ruhumu suyundan arındırarak azap veriyordu, bu kan götürür bir gerçekti... 
          
          
          PİYAN~