Önceden burası o kadar değerliydi ki benim için. Kaçış alanım, güvenli bölgemdi. Burada kaç kişiyle tanıştım, kaç kişiyle güldüm, kaç kişiyle iyi hissettim... Taslakta sayısız kurgu, sayısız fikir var. Hepsini yazacaktım. Okunsa da okunmasa da hepsini yazıp paylaşacaktım ki yarım kalan çok hikaye var. Değerli olanları, değersiz olanları, birine özel olanları, kendi hayatımdan anılarımdan esinlendiklerim, istek fikirler, hayallerimden yola çıktıklarım... hepsini yazmak, birilerine göstermek, duyulmak dinlenilmek istemiştim.
Erişim engeli bir kenara, konuştuğum kaç kullanıcı ailesinden dolayı bırakmak zorunda kaldı burayı. Ben durmadan ağlarken burada beni güldüren kaç insanla kesildi iletişimim. Ama yine de kısa süreliğine de uzun süreliğine de olsa burada güldüm, değerli hissettim.
Herkesi unutsam onu unutmam dediğim biriyle de tanıştım. Nedeni aynı ya da farklı, yine birini daha kaybettim iletişimimin kesilmesiyle. Yine ağlarken güldüren birinden koptum. Yine iyi ve değerli hissettiren birinden koptum. Hiç biri bu kadar etkilememişti ama. Ben de şaşkınım.
Her şey kötüye gidiyordu zaten. Zorlaşıyordu. Daha çok çabaladım. Sanalın sanal olduğunu ve fazla kısıtlı olduğunu bilmeme rağmen çabaladım. Sonuç olarak kendimi fazla kaptırıp anlam yüklediğim şeylerle ve hayallerimle kaldım. Somut hissettiren ne varsa ellerimde kaldı ve ben onları atıp kurtulamıyorum bile.
+