"Tanrı hayallerimde bile mutlu olmama izin vermiyor..."
Fic okuyorsun, çok hoşuna gidiyor. Sonra hani evlenmesini istediğim çift çok güzel bir düğün telaşına giriyor. O an, "keşke aşık olsam" diye geçiriyorsun içinden istemeden de olsa.
Ama aşk insanı çok yıpratıyor, yoruyor. Kalp sızlatıyor en kötüsü...
Az önce okuduğum fic kötü bitti. Halbuki çok mutlu olacaklardı, ikizleri olacaktı, Gardenyam diye sesleniyordu ona. Kokusunu gardenyaya benzetmişti. Kırmızı beyaza hiç yakışmadı yine. Beyaz takım elbisesine onun ve bebeklerinin kanı hiç yakışmadı...
Size yemin ediyorum, o beni sevmiyor... Aşk anlamında, o gözle de bakmadığına adım gibi eminim. Ama her şarkıda o var. Her kitapta o var. Her renkte de o var.
Ona şey demiştim, "Tanrının bana hem en büyük ödülü, hem de en büyük cezasısın sen. Başka açıklaması yok." Öyleymiş. Gerçekten en büyük ödülüm de, en büyük cezam da oymuş...