'

Ali var bir de gozumun önünde. Mert var kardeşi yaşları da yakin birbirine mert 3-4 yaşlarında, Ali'yi bilmiyorum. Ali'yi ilk gördüğümde annesi olmadığını bilmiyordum. Boyle sıraya gecmis yemek aliyordu ve bir sürü yemek almıştı. O kucucuk elleriyle. Sonra annesi olmadigini öğrendim. Babası sağ. Babannesi ölü. Dedesi sağ. Kardeşi var işte birde mert dedim ya. Ben bilmiyorum ali çok güzel. Ali'yi öyle görünce ben dayanamadım. Bilmiyorum empati kurdum yada başka bir şey. Daha küçücuktu ve çok güzeldi. Allah'a isyan etmiyorum. Ama neden Ali'nin annesi yok diye cok ağladım. Annesi olduğunu düşünmek istedim ölmemiştir dedim. Ölmediğini düşünmek istedim yada bilemiyorum. Benim kuru ekmek aşmadı boğazımdan ilk defa. Hani bilmiyorum bu zamana kadar ağladığım üzüldüğüm her şey o kadar bosmus ki. Diğer gün baktı annem etti edecek değil. Ali'yi görmeye gittik. Cebime de 3 tane kek koydum. Birisi çikolatalıydı. Çikolatalı sevdiğini öğrendim. İkisini Mert'e verdi. Birde içine atıyormuş. Onu öğrendim. Konusmuyormus pek. Çok güzel bu arada ali söylemiş miydim? Yemek almaya da kendisi geliyormuş kimse git getir demiyormuş. Buna o kadar cok sevindim ki anlatamam. Ali onu çok sevdiğimi bilmiyor. Ama cok seviyorum. Onu mutlu gormeyi de çok sevdim. Yarın da onun yanına gidicez annemle ve halamla. 

Nasıl başlasam bilmiyorum ama o gece ben bir şeylere hazırlık yapmak istemiştim. Böyle hazırlıklı bir uyku olsun istiyor gibiydim. Tuhaf yani. Böyle telefonu aldim elime ne yapacağımı bilmedim ilk defa. Sonra notlarım kısmına girip tarih attım. Saat onikiyi çoktan geçmişti. Kar tatili vardi zaten hani istesem uyumazdim ama o gün arkadasima yazip uyudum böyle aslında yapmayacagim bir seydi. Sonra zaten 04.17 geçe uyandirildim. Açıkçası ben ne olduğunu ilk başta kavrayamadim. Kardeşimi-kayra- korumaya çalıştım falan. Babam geldi işte sakin olun vs. dedi. Ya aslında başa döneyim ben bu depremi bekliyordum hep yani beklemek derken hissediyordum sanırım. Çünkü bizim odamızda dolabimizdan korkuyordum ve ayağıma düşeceğini düşünüyordum deprem anında. Öyle hesaplamalar falan yapiyordum hatta. Deprem de ağzımdan dusmuyordu açıkçası. Her neyse. O depremden sonra yaşadığım her şey çok zordu. Nerden nasıl basliyacagimi bilmiyorum. O sabah aydı. Ben bir parça kuru ekmek yedim. Bu bana çok dokundu. Sonrasında geceleri uyuyamama ya başladım. Her gece ağladım. Nefes alamadım. Küçük bir arabanin içinde 7-8 kişi kalıyorduk. Annemler bizjm için dışarda kalıyordu. Bu zamanlar o zamanlarin yanında cidden hiçbir şey. Sonrası ilk 10 gun düzenli bir şeyler yaşayamadık. Şuan cadirdayiz. Ve ben kucuk cocuklarin annesi olmamasına, babasi olmamasına, yada bir kız çocuğunun kocaman ailede tek kalmasına, katlanamiyorum. Bir ay 3 gün oldu. Ateş düştüğü yeri yakiyormus aynen öyle.

Sen ne kadar özelsin, ne fena