Biraz içimi dökmek istedim size yada hayatimdan bahsetmek. kimseye anlatamadım birçok şeyi. Şimdi bunları kimsenin okumayacagi rahatlığıyla yazıyorum. Ilkokulda daha küçük bir çocukken dışlanmanın ne olduğunu öğrenmiştim. Beni hiçbir oyuna katmamışlardı. Kiloluyum diye, çirkinim diye... zeki olduğum için birkaç kez konuşuyorlardı benimle o zaman zekiligimi kaybetmemem gerektiğini yoksa kimsenin benimle konuşmayacağını düşünmüştüm. Yıllarca aynı şey oldu ortaokula geçtim. Hayatımda ilk hoşlandığım çocuğa karşı rezil ettiler beni. Her yer cehennemden farksızdı o yıl. Arkamdan konuştular tam 2 sene. Sonra birileriyle tanıştım hayatıma bir tutam sihir serpmişlerdi sanki. Gülüyordum, konuşuyordum. Hala birlikteyiz onlarla. Wattpadi, kpopu hepsini onlar sayesinde keşfettim. Gerçi iyi bir arkadaş olmayı bile beceremedim. Her konuda beceriksizin ve aptalın tekiyim çünkü. Her ne kadar tam tersi düşünülse de. Hala zekiyim. Insanlar benimle konuşuyor. Ama kalbimde bir yerler hala kırık. Hiçbir zaman düzelmeyecek. Ailemin çok iyi olduğunu mu düşünüyorsunuz? Büyük ihtimalle beni tanıyan çoğu kişi böyle düşünüyordur. Çalışmam için bana neler yaptığını bilmiyorlar çünkü. Size duyduğum güzel bir sözü söylemek istiyorum. " Hiçkimse başarı merdivenleri elleri ceplerinde tırmanmamıştır." Biraz kan biraz ter ve biraz gözyaşı...