Someone's someone kitabına özel bir metin yazdım.Umarım beğenirsinizz.
İkinci seçiminin oluşundan sonra bilmem kaç bin bir yıl geçti.
Hala sayıklıyorum o anki soğukluğumu.
Ağlamadım, ağlayamadım ama duygusal bir tokat attım kendime.
Nasıl olur da durduramadım ki sana olan aşkımı?
Kendime söylediğim tonla yalanlarım beni bitiriyor.
Kırılmış olan eşyaları bile toparlayamıyorum artık.
Gücümdeki güçsüzlüğüm başıma bela olmuş.
Sindiremediğim yalanlarım iss benliğimi kapladı.
Her şeyi gören gözlerin, bir tek beni göremedi.
Birkaç bağımlılığımla çürüttüm bedenimi.
Onların içinde en acıtanı sen oldun.
Yine senden vazgeçemedim.
Senin yüzünden, kendi evimi bile yadırgamaya başladım.
Yine de senden nefret edemedim.
Her zamanki gibi kalbimi susturdum.
Her seferinde mahvettiğim şeyleri toparlayamamaktan yoruldum.
Yokluğum zamanında bir sorun oluşturmazken,
Ortaya çıkmam bir sorun oluşturuyordu.
Ben bir fazlalık değildim, ben tamamen bir sorundum.
Sorunumun çözümünü kendimde bulamazken, herkesin beklentileri beni bittirdi.
Soğuk rüzgarlar bile etki etmiyor artık.
Etkisini beklediğim süreçler bir ateş misali kalbime saplandı.
Sonuçları ağır olsa da vazgeçemediğim alışkanlıklarım, yavaş yavaş çevreme zarar vermeye başladı.
Yok olmayı beklerkenki acılarım, gün geçtikçe beni zorluyordu.
Gün ışığının sıcaklığını senin kalbinde ararken, kapalı bir kutuya çarpıcağımı akıl edememiştim.
Sana aşık olduğumun gerekçesini bile aklımda tutamazken, elde ettiğim sonuçlarımı elimde bile taşıyamıyordum.
Varlığınla kendime acılar çektirmeye çalıştım ki sana olan aşkımı sonlandırayım.
Yapamadım.
Kendime zaman tanımaya çalıştım, fakat attığım her adım beni bataklığıma daha çok batırdı.
"Fark ettim ki" kelimesini kullanmak istedim, dediğim gibi fark etseydim.
Saplandığım bataklığımın sebebi sen olduğunu öğrendiğim zaman, kendi bataklığımı oluşturduğumu da gördüm.
Gözle göremediğim bataklığım, sana karşı olan sevgimi anlamama yol açtı.
Açtığı yolu yok edemedim ki, o yol beni yok etmeye yetti.
