çiçeklerime n’olmuş

Çok kırıcı. Ben incinmekten çok yoruldum.
          Yemin ederim artık içimden eksiliyorsun. Ama ben yine de üzgünüm. Ben dışardan çok mutluyum ama adın geçince ritim değiştiriyor içimde bir şeyler.
          Ben seninle yaşadıklarımı kimseye değişmem dedim. 
          Ben sana o kadar çok değer verdim ki inanamıyorum buna. 
          Adını bilmem. 
          Neydi, neyin nesiydi bu sevgi bilmem. 
          Ama çok farklıydı. 
          Sanırım insanın içi çok yanınca ağlayamıyormuş gerçekten. 
          Çok incinince alışıyormuş. 
          Düşünsene içimden eksilmene bile içim yanıyor. 
          Ben çok üzgünüm.
          Bunun izahı yok. 
          Ben hiç iyi değilim ama hep gülümsüyorum. 
          Yapım bu diye yorumluyorum. 
          Bak bu öyle farklı ki artık seni özlemek içimden gelmiyor. 
          Ya da özlesem bile dilim varmıyor. 
          Sadece bu histen bir an önce kurtulmak istiyorum. 
          Özür dilerim kendimden ve umarım hiç kendime haksızlık etmem senin için. 
          Bir de yolun sonunda bana hak etmez dedirttiğin için biraz daha üzülüyorum. 
          

Ben seni çok seviyordum. 
          Nasıl olduğunu bilemeyerek ama ne kadar olduğuna çok emin olarak. 
          Kaybettim. 
          Bütünüyle her şeyi. 
          Kaybettik,
          Bütünüyle bizi.
          Özledim. 
          En çok seni her koşulda. 
          Kırıcı. 
          Bütün kapıları ellerimle kapattım. 
          Kalbim daha fazla incinmesin diye,
          Tek bir açık kapı bile bırakmadım senin yolunda.
          Üzülme artık. 
          Ben senin yerine de üzgünüm zaten. 
          
          

Çünkü bazen olmaz. Bazen  sadecw kendi çabanla olacak olan hiçbir şeyi istemezsin hayatında. 
          Bazen çabalıyorsun sanarsın ama bu sadece bir çırpınıştır. 
          Çabalamıyorsun,
          Çırpınıyorsun. 
          İliklerine kadar incindiğini hissettiğinde bile vazgeçemezsin. 
          Belki oluru vardır sanarsın. 
          Oysa bilirsin
          Belkiler yorar insanı. 
          Keşkeler, rağmenler ve iç çekişler. 
          Neye nasıl tepki vereceğini bilemediğinde
          Tebrikler!
          Artık büyüdün. 
          Hiçbir şey bilemediğin o vakit sen büyüdün. 
          Aslında belki de büyümek hiç bir şey yapamamak, bilememek.. 
          Bir sokakta yürüdüğünde,
          bir yıldız kaydığında,
          bir yağmur yağdığında ve kirpiğin titrediğinde 
          yeniden iç çekeceksin. 
          Gözlerin dolacak belki,
          Olduğun yere çöküp hıçıkrarak ağlayacaksın ya da. 
          İşte bu yüzden
          Tam da büyüdüğün zaman büyümek istemeyeceksin.  
          Her kalp kırığın bir tecrübe olduğunda dünyaya çok başla bir gözden bakacaksın ve dönmek istediğin o fabrika ayarlarına hiçbir zamn dönemeyeceksin. Burnunun direği her sızladığında kaldıramıyorum diyeceksin. Oysa her saniye daha da dayanacaksın. Dayanmak zorundasın. 
          Asla vazgeçeceğini düşünmediğin o yerde inancını kaybettiğinde altında kalacaksın her şeyin. 
          Ama en çok
          Mucizelere ihtiyacın olacak. 
          Çünkü bileceksin
          Mucize olmazsa 
          Hallolmaz. 
          Ve o mucize hiçbir zaman gerçekleşmeyecek. 
          Bir kırıcı gerçek daha dank edecek her mucize isteyişinde. 
          Üzül. 
          Ama hiçbir faydası olmayacak. 
          

"Seninle son kez konuşmadık diye aylarca kafamda konuştum ben." 

Nefret ettim mesela bugün. 

Seni hayatımdan çıkarmak elimde belki ama bazı şeylerin bir anda nüksetmesiyle dizlerimin bağının çözülmesi, gözlerimin dolması, omuzlarımın çökmesi, burnumun direğinin sızlaması ve çenemin titremesi elimde değil. 
          Neden mesela
          Neden söz konusu senken omuzlarım çöküyor benim. 
          Sen canımdın ama tak ettin. 
          Bugün daha da incindiğim yerler sızlıyor. 
          Bugün olmuyor
          Bugün kandıramıyorum kendimi. 
          Yarın halledeceğim ama şimdi ne yaşadığımı anlatamıyorum. 
          Dayanamıyorum. 
          Uyumak istiyorum o yüzden hep.  
          Çünkü yarınlarda açtığın yaralara gülümsemeyi öğreneli oluyor bayağı. 
          Bazen,
          Bir mucize istiyorum. 
          Mucizlerle kendmi avutacak biri değildim hiç ama bazen o kadar çok istiyorum ki çok fazla şey feda ederim bunun için. 
          O kadar istiyorum ki heycanlandığımda senin sakin yüzüne anlatmayı bir şeylerri,
          O kadar istiyorum ki gelip seninle gülmeyi,
          O kadar istiyorum ki kolumdan tutup bir yere gitmemi istememeni,
          O kadar istiyorum ki senin iyi geceler mesajın için uykusuz kalmayı,
          O kadar istiyorum ki kırdığında kalbimi düzeltmeye çalıştığın o zamanları. 
          Yarısından çoğu sana bürünmüş bana kalan tüm benliğimle istiyorum. 
          Üzgünüm.
          Sana dair sanrılarım çok yoruyor beni. 
          Geçeceğini bilsem de. 
          
          
          
          
          

Yaptığım her şey,
          Yazdığım her şey
          Bir yerlerde seni çok içimde hissettiğim içindi. 
          Öyle bir hissettim ki hatta, bunlar izah edemediklerim. 
          Ama 
          Ne var biliyor musun?
          Sen değiştin. Sen öyle bir değiştin ki kaybettin sende sarılmak istediğim her şeyi.
          İnanamdım hiç. 
          Çocuklaştım sanki demiştim ya
          Sen de çocuklaştın sanki. 
          Kaybettin olgunluğunu. 
          Belki de ikimizde bazı şeyleri değiştiremiyor olmanın farkındalığı ve bazı şeyleri fazla olgun görebilmenin getirdiği kabullenmişlikle  kaldırmadık. 
          Bana sorarsan biz neye uğradığımızı şaşırdık. 
          Öyle bir şaşırdık ki,
          Hislerimizi nereye koyacağımızı şaşırdık. 
          Neye bağlaycağımızı nasıl başa çıkacağımızı şaşırdık. 
          Çok incitiyor bu. 
          Ben değişmedim biliyor musun.
          Ben bittim. 
          Ben bittim ve yeniden var oldum sanki. 
          Bendeki değişim değil. 
          Bendeki bambaşka bir ben. 
          Ama sus çizgisi olmayan bir ben. 
          Yeniden var oldum belki ama hiçbir şey yapılamıyor önceki hayatımı unutmak için. 
          Aklım almıyor. 

Seni affetmek istedim. Yaşadığımız onca güzel şey için, bana baktığında kıyamaadığın bakışlar gördüğüm için, bir isim koyamasak da içten içe birbirimiz için her şeyi göze alabileceğimizi bildiğim için; her defa, çok fazla affetmek istedim. 
          Sonra,
          Zamanla, 
          Birbrimize yaşattıklarımızla,
          Canımızı yaktıkça,
          Dedim ki
          Hemen unutayım seni. 
          Dedim ki 
          Hiç unutmayım seni. 
          Fark ettim ki ben son zamnalarda her şeyi o kadar içli yaşıyorum ki,
          Liseye yeni geçmiş, görüp beğendiği o çocuk için bunu aşk sanıp satırlarca mektup yazmış küçük bir kız gibi hissediyorum. 
          İçim içime sığmıyor ama mutluluktan değil. 
          Sığmıyor işte. 
          Dayanamıyorum bazen. 
          Kaldıramıyorum. 
          İnsan bazen kötü şeyelr yaşadığında olgunlaşırmış. 
          Ben çocuklaştım sanki. 
          Düzgün düşünmeyi beceremiyorum artık. 
          Ben ilk defa, 
          Tam olarak ne yaşadığımı anlayamadım. 
          Kibirli ve egoist biri değilim bence ama seni bir an önce unutayım ama bu yaşadığımı hiç unutmayım istiyorum. 
          Öyle bir unutamayım ki sana öfkem geçmesin hiç. 
          Beni kırdığın her yerden kırılmanı istiyor bir tsrafım ama diğer tarafım, her zaman olduğu gibi, aklımı karıştırarak kıyamıyor sana. 
          Dün bir fotoğrafını gördüm. 
          Senden habersiz çekmişim. 
          İçim gitti. 
          İçimden kastım neresi tam olarak izah edemem ama bir şeyler kopup gitti bende. 
          Duydum yine bir şeyler. 
          Kıyamamışsın yine bana.  
          Ama anlam veremiyorum. Bu kadar canımı yakmaya çalışıyorsun ve kıyamıyorsun bana. 
          Seni affetmemem için elle tutulur şeyler yaşatıyorsun bana. 
          Ben de senin canını yakmak istiyorum. 
          İstiyorum ki ben yokken iyi olmadığını, iyi olamayacağını kabullen. 
          Kabullenmişsindir belki de. 
          Ama sen gururlusun. 
          Hakikatle seven gurur dinler mi?
          Dinlemez.  
          Sonra düşünüyorum. 
          Ben de çok seviyorum ve gururum sana adımlarımın önünde duruyor. 
          Sana her gelmek isteyişimde çivileniyorum sanki. 
          Çivileri sen veriyorsun ellerime,
          gururum da çakıyor toprağıma. 
          Demiştim. 
          Benim toprağım sana adım ata ata çürüdü. 
          

Kırdın. Kırdın. Kırdın. Kırdın. 
          Gülmekten öldürecek kadar kırdın beni. 
          Artık telafisi de yok. 
          Göz göze geldiğimiz her an gözlerimi çekeceğim senden.
          Artık eksikliğini hissetmiyorum. 
          Ama sen çok hisset. 
          Hissediyorsundur da zannımca. 
          Zira iyi görünmüyorsun bazen. 
          Toparlayacak bir ben yok çünkü. 
          Hallediyorum. 
          Halledeceğim.
          Sen halletme. 
          Bencillik belki ama. 
          Öyle işte. 
          İyi değilsin biliyorum. 
          İyi olmaman beni çok incitiyor.  
          Ama sen de incittin. 
          Zaten hep sen incittin. 
          Bu gece daha üzgünüm. 
          Yarın daha iyi olacağım. 
          

Üzerime devrilseydi her şey ama seni canım şeyim ettiğime pişman olmasaydım.