Hep bir yerlere yetişme telaşıyla koşuştururken düşürmüşüm ceplerimden çiçeklerimi, ki öyle kalabalık bir çağdayız, kimseler görmüyor nereye ayak bastığını, neleri çiğneyip geçtiğini.
Beni hoyrat bir makasla, eski bir fotoğraftan oydular. Orda kaldı yanağımın yarısı, kendini boşlukla tamamlar. Omuzumda bir kesik el, ki durmadan kanar.