Hiç geçmişiyle yargılanır mıydı insan? Değişim en iyisi değil miydi her zaman? Ben, geçmişin korkaklığında büyüyen çocuk zihnimi, kısıtlanmış duygularımı ve kimi zaman beni bir balçık misali içine çeken, benliğimde yeri doldurulamaz delikler açan acımasız sözleri, bir kaç aptal toz zerresi gibi omuzlarımdan silkemez miyim? Arkama bakmadan kaçmak istediğim bu şehirde kapana kısılmış olan ruhum bir türlü huzura ermiyor, geçmişin sarsıntılı kırgınlıklarını kapatan pişmanlık maskem, kendimi kendime aklamaya çalışırken söylediğim masum yalanlara takılıyor, arkasında korkakça saklandığım sahte maskeler yüzüme yapışıyor artık kim olduğumu bilmiyorum, olmak istediğim kişi ve olduğum kişi çatışıyor. Kimim ben, bilmiyorum, acınası halime gülüyorum yoksa ağlıyor muyum? Unutmak için çabaladığım onca şey, zihnime kazıdığım doğrularımı yutuyor, kollarımdan asılıyor, çekiyor, düşüyorum, kimseye tutunamıyorum beni iyice itmelerinden korkuyorum, hepsi sahte geliyor fakat çok gülünç ben daha sahteyim. Beni göremeyecek kadar kör, acizliğime attığım hüzün kahlahalarını duyamayacak kadar sağırlar, ya da bilerek mi yapıyorlar? Abarttım mı ki biraz? Hayır! Zihnime taktıkları görünmez zincirler, her düşüncemi zehirleyen aptal tedirginlikler, Suçlular! Onlar da suçlular, hakkettim mi bu kadarını? Aldığım her nefes acı veriyor, iyileşiyorum ama unutuyorum. Şimdi olmaktan korktuğum yerdeyim, yalnızlık denen uçurumun kenarında düşünmenin acı verdiği her şey bir anda zihnime nüksediyor, unuttuklarım, unutmamışım, canım yanıyor, masum zihnim artık acıya bulanmış karanlık geliyor, bekliyorum, küçükken canım acıdığında yaptığım gibi, anneciğim üzülmesin diye, bekliyorum.
