Bizler tarihin tozlu sayfalarına akıtılarak yazılan mürekkebin rengindeki çocuklarız.
Bize umut aşılanmadı, bize "Annene karşı saygılı davran" denmedi, bize yemek hazırlanmadı, biz sıcak yataklara ter akıtmadık.
Sokaklarda büyümedik belki ama bizim bir evimiz de yoktu..
Bir geçmişimiz yoktu, geçmişimizin olması için yetişkin olmamız gerekiyordu...
Bizi almalarındaki amaç yetiştirmekti.
Değildi.
Kesinlikle değildi.
Haberi alınca yaşadığımız sevinci anımsıyorum bugünlerde, acı bir tebessüm beliriveriyor gözbebeklerimde..
Unutamayacağımı bildiğim her anım tekrar tekar yankılanıyor beynimin en içinde, derinlerinde...
Her şeye rest çekip"Az kaldı, dayan" diyorum olmayacağını tüm kalbimle bile bile...
