ㅤㅤㅤ

ben on'suz yaşayamam ki.

bir yolu olmalı, bulun onu bana,

yokluğuna dayanamam lakin.

yanına yaklaşanı küle çeviren. onun da içinde yangınlar var, tüm oksijeni emen yangınlar ve ateşler. ne oluyor sonrasında, biliyor musunuz? okyanus içine beni de katıp küllerini savuruyor ateşin eteklerine.

içimdeki gökyüzüne güzel bir yağmur bastırdı. ama nasıl şiddetli, nasıl rüzgarlı, nasıl gök gürültülü. durdurmak istemiyorum. dolduruyorum içimi, koca bir okyanus oluşuyor içimde. küçücük bir kovayla yavaş yavaş dışarı atmayı tercih ediyorum. oysa biliyorum hepsini bir anda döksem ve çekip gitsem çok daha iyi hissedeceğim. ama yapamıyorum. yapmıyorum, çünkü farkındayım öyle büyük bir okyanus ki bu tüm dünyayı bastırır. o yüzden yavaşça boşaltıyorum içimde biriktirdiklerimi ve kendimi, kimseye fark ettirmeden, gizli gizli. odamda sağlam duvarlar ve kapalı kapılar ardında yapıyorum bunu. okyanusun eteğindeki yangını biri öğrenirse dünyaya da bulaşacakmış gibi geliyor ateş. sanki bulaşıcı bir hastalıkmış gibi.
            ve bir şey oluyor, çok garip bir şey.

bak, uzun uzun yazılar yazıyorum. sevgimi yücelten, sana olan hislerimin büyüklüğünü gösteren, özlemimi çerçeveleyen yazılar. isterdim ki, senin kalbinin güzelliğini tanıştırayım satırlarımla. senin sevgini, gösterişini tanımlayayım insanlara. ben isterdim ki, sadece bendeki seni yazmayayım, seni yazayım. bazı kelimeler vardır, içinde bir sır saklar. yazılırken belki yalnızca sahibinin kaleminden dökülüyormuş gibi görünür, ama okunduğunda bir başkasının kalbinde yankılanır. bu yüzden yazarken her zaman bir köprü kuruyorum görülmeyen, bilinmeyen birine ulaşmanın en saf hâlini örüyorum'

içimi döktüğüm mısralar, şahittir sana olan sevgime. gözlerinde taşıdığın ormanda fallar bakarım kendime, ben seni izlerdim. sen aşkımdan bir haber, ben virâne bir aşık. oysa sevgim ve şiirlerim henüz başımı eğmemişken. dünya gözlerinden gözlerime tabiatı taşıyan bir yol gibi uzanır yüzüme. en saklı ormanlar bile güzelliğinden çaresiz kalır içimde. şiirler yazardım, yazılar yazarrım, kimsesizliğe. şimdi sana yazdığım tek bir satırın yalnızlığını değişmem. içinde devrimler, toplumlar taşıyan en kalabalık şiire.

bu cümle beni yerden yere vurdu 

kalbimde ki ihtişamını'

seni geceye anlattım, yıldızlara sordum. şiirlere yazdım, şarkılarda rastladım. oysa hiç biri içimdeki boşluğa yer edinemedi. o boşluk tamamlanamadı.  hiç bir kalem adını yazacak cesareti bulamadı. seni, sana anlatacak şarkılar çıkamadı.
            gökyüzü seninle asla karşılaşamadı'

ellerimdeki yaralar ile uzanmıyorum kimseye. kendime bile. tutmuyorum kimsenin yakasını, paçasını. kendiminkini bile. bir köşede izliyorum olup biteni. annemle konuşuyorum. gece oluyor, dilim çözülüyor. zihnimde dönen ne varsa döküyorum önüme. dikiş tutmuyor yaralarım bu saatlerde, kanıyorum. biraz da ağlıyorum. saçlarım ıslakken soluklanmak için çıkıyorum balkona. biliyorum, ertesi gün hasta olacağımı. artık kendime iyi bakmanın yanından bile geçmiyorum. bir dal sigara uzatıyorum sana. gel yanıma, yak sigaranı. konuşacak çok şey birikti içimde. mesela vazgeçişin eşiğindeyim. ellerimi koyacağım hiçbir yer yok. gözlerim doluyor ama gökyüzü artık bana yasak. yeri izliyorum öylece. biraz sarsılıyor bedenim, karanlık sokağın ortasında. bir kaç hıçkırık sesi yankılanıyor. kaynağı benim kanayan dudaklarımın arası. mesela bu aralar çok kanıyorum. içimdeki yaralar kabuk bağlamaz oldu. susma ve gülümseme. ağlayacaksan ağla hâlime. acıyacaksan acı. bir hastahane koridorunda haykırma adımı. ellerin soğuk bedenime uzanmasın. ah'lar ağacı konuşmuyor artık. soğuk zemin bana kollarını açtı. bir kaç gözyaşı akıyor gözlerimden. merak etme iyi olacağım. her zaman oldum. gün doğacak ve ben, her şeyi bir kenara bırakacağım. gece olunca yine başa döneceğim. biliyorum. çok hastayım. çok acıyor. şimdi, bitir sigaranı. kalk, git. ardına bile bakma. ben fırtınadayım. dinmez ve bitmez. sus. konuşacak bir şey kalmadı'

daimidir sürgünüm.