Hiç kimseye anlatamadığım, konuşamadığım şeyler var içimde. Yavaş yavaş toplanıyor sanki bir dağ gibi. Her içime attığım ağrı günden güne daha da canımı yakıyor. Sanki tüm ağrılar cam kırıkları olarak içimde bulunmuşlar. Her geçen gün daha çok batıyor, daha çok üzüyor beni içten içe. Bazen düşüncelerin içinde boğulacakmış gibi oluyorum. O kadar çok düşünüyorum ki, neyi düşündüğümü unuttuğum zamanlar oluyor. Hatta öyle zamanlar oluyor ki, gittiğim yolu ayaklarım yok düşüncelerim gidiyor sanki. Yoruldum, dayanamıyorum, canım sıkılıyor bazen, nefessiz kalıyorum, olanları düşünüyorum, nasıl oldu ki, her şey bu noktaya geldi.
Ben nasıl oldu da hayat karşısında böyle zayıf kaldım...