reva

"uzunca bir süre kendine sığınaklar kurup yıktın: düzen ya da eylemsizlik, başıboş sürüklenme ya da uyku, geceleyin devriye gezmeler, yansız anlar, gölgelerin ve ışıkların kaçışı. daha uzun bir süre kendine yalan söylemeyi, kendini sersemleştirmeyi, kendi oyununa gelmeyi sürdürebilirsin belki. ama oyun bitti, büyük şenlik, ertelenmiş yaşamın yalancı sarhoşluğu bitti. dünya yerinden kıpırdamadı ve sen değişmedin. kayıtsızlık seni farklı kılmadı.
          
          ölmedin. delirmedin.
          
          felaketler yoktur, başka yerdedirler. ufacık bir bela seni kurtarmaya yeterdi belki de: her şeyini kaybederdin, savunacak bir şeyin olurdu, ikna etmek için, duygulandırmak için söyleyecek sözcüklerin olurdu. ama sen hasta bile değilsin. ne gündüzlerin ne de gecelerin tehlikede, gözlerin görüyor, ellerin titremiyor, nabzın düzenli, kalbin çarpıyor. eğer çirkin olsaydın, belki çirkinliğin göz alıcı olurdu, oysa çirkin bile değilsin, ne kambursun, ne kekeme, ne çolak, ne de kötürüm, topal bile değilsin."

eğer ki sana anlatacaklarımın kulağından girip yavaş yavaş damarlarında gezinen kana karışıp kalbine varacağını bilseydim, kendime duyduğum utancı ve nefreti bir kenara koyar, sana sensiz nasıl olduğumu anlatır ve pişmanlık çekmeden seninle olan asla konuşulmayacak lafları zihnimde sona erdirirdim. dürüst olurdum, yaşıyorum demezdim burnum havada bir şekilde- eğer senin yaşamadığını bilseydim, gözlerim kapalı bile olsa göğsünde dinlenmekten çekilmez, yalanlarına boyun eğer ve unuturdum önceki sözlerini- şimdide kalmak için ihtiyaç duyduğum varlığına karşı bu denli çaresiz kalmazdım belki, eğer dinlediğini bilseydim avazım çıktığı kadar bağırırdım ayaklarım fayansın soğukluğundan donmuş bir biçimde, gel derdim, sana çok gel dedim ama o zaman bağırarak derdim belki bu sefer bir şeyler değişir diye içinde, gözünün önünde koca bir kırmızı bidonun içinden çıkan sıvıyı üstüme boşaltır minicik bir kibritle yakardım kendimi yanışımın ne denli sahici olduğunu anlaman için- bilmediğin için yaptığına inanmaya son vermek istemezdim eğer bilmek istediğini düşünseydim, bilmediğin için anlatmaya devam eder ve kabullendiklerin ve alıştığın çaresizliklerinle, sustuklarınla ve boş vermişliklerine karşı savaş halinde kalırdım- seni senden korumak için bir dolu ekmek yerdim ve olduğumdan daha da kocaman olurdum, o aile sofrasında annemin bir lafıyla tutamadığım göz yaşlarının küçüklükten olmadığını öğretişinle ve tutamadığım her şeyle senin kapında beklerken içerden gelen gülüşünün seslerine karşılık o kapının altındaki minicik boşluktan laflarımı düşünmeden eder ve sana seni ne kadar fazla sevdiğimi, ve bu sevginin beni yaşattığını ve beni sevdiğini hissettiğim her dakika hayatın o kadar da zor gelmeyişine tutunduğumdan söz ederdim, sana beni sevmek benim hayatımı kurtarıyor dediğimde yeteri kadar inanmadığın için mi bu şekilde yaptığını bilmeden, benim tüm varlığımla- içimden delicesine gelerek ettiğim lafları içinde kalmayaşına ağlamadan, tekrar tekrar ederdim. 

https://open.spotify.com/track/6FIVWsqqp1Mlb1Cbnu2epK?si=wgZ2HmtIRRi_ZJV2WzeFbg

birinci saat yirmi beşinci dakika, bruce almighty

https://open.spotify.com/track/7Lm1Q1TrFjlOKjaWoukp2t?si=E4d218S_RgekB1lECEw1qw

https://open.spotify.com/track/6DK6rh3xwctNiqBbIRReTk?si=TYx4Xl6bS-OW5c-wqxf_8g

https://open.spotify.com/track/3AU6iQ9piBx3aJaRNZCi4x?si=GFROWM3ER02kvMNjYdp9tw

https://open.spotify.com/track/6fXl2ow2NP2lc3HJshKXpv?si=wUvuD98eRhOUfYEv_KFf4w

içi küfür dolu ağızların içinde gezinen bir avuç ekmek kırıntısı kadar bir anda içim gitti sustum rüzgarım esti gürledi ama hiç fısıldamadı, ben onu o yüzden bebe belledim- hikayede bir yanan yok yananın olmasını bekleyen varsa, ben bekledim hatta biraz uğraştım yanan ben olmak için, hatta dedim kendi kendime sütyen arasına sıkıştırılan bi çakı var o da anca benim yüreğimi keser diğerlerine dokunmaz, bana gelince ali kıran bilmem nedir ama başkalarına sütten kaçışmış akkaşık beller kendini, sessiz sakin kalır aynı benim içim gibi. öyle olmadı şöyle oldu, başka şeyler dedim, gözlerimden bir tanesi girdi yastığa, limon sıkılmış gibi ağlayınca çok ağlayınca deli divane yanıp zırlak olunca gözlerim suskun suskun oturmayı bilirim ben dedim, susturulmaya ihtiyacım olur ve o an ağzım kurur, üç gün önce başlar susuzluğum dedim, on yaşında bir veledin üç ayların başında deli divane sokakta gezinip ağzı kuru eve dönmesi gibi bir şey olur, o velet gizli gizli dayar ağzını musluğa içer doyurur midesini ben yapmam, onlar da susar otururlar öğretmek ister gibi susuzluğu ve suskunluğu dedim. sonra sustum sonra susmadım, sigaramı saracak biri var mı diye seslendim bi ara da duyan olmadı. önce dil sonra kulaklar sonra sorular azaldı, sonra azalışlar koca bir bitiş oldu, denemelerin son demlerini yaşarken herkes bildi olmayacağını istenen şeyin, bilişler doğru çıktı- bu hikayede yanan olmadı ama biten çok oldu kısaca-

mini bebeklik anıları ve yakın bi zaman diliminde beynimin tamamını işgal etmek üzere varlığını sürdüren diğer tüm anılarla sonsuza kadar asla bitmeyecek bir nefretle çatışmalar, kokusu tozlu bi kitabın içindeki tozların hepsinin burnuna girip oynaştıracak kadar sahici, o hapşırıktan önceki son yedi saniyede aklına gelen binbir laf kalabalığından sonra hastalık dolu pisliklerle buluşturman havayı ve en sonunda durman gerektiğini fark edişin, duraklama, biraz daha duraklama, komediye vurup klasikleşmiş cümleleri sıralama, her trajedi komedidir dooooostum deme beş o'lu bir u'lu, eski evimi özlüyorum ve hava artık vantilatörün önünde çırılçıplak oturmalık, ter döküyorum her saniye ama kişisel olarak bisikletin pedallarını tercih ediyorum debriyaja- umarım debriyaj yok olur