涙

akşamüstü hep genciz

öyle güzel gülerdim, en güzel yaşımdı.

katrana batmış kalplerinizde kendimi değerli görmem hataydı.

söylemem hiç kimseye ama bazen içim yanar.

kusura bakma seni unutamadım.

"tanrım merhaba, cehennemi dökmeye ne gerek vardı dünyaya?"

şairini öldüren bir şiir.

"öldü sanılıp gömülmüş, ancak toprağın altında tabutunun içinde uyanıp bağırıp çağıran, kıyameti koparan ve duvarları yumruklayan biri gibi hissediyordu kendini kadın. ancak onu yukarıda duyan yoktu, insanlar toprağın üzerinde hafif adımlarla yürüyor, onun sesiyse yalnızlığın içinde boğulup gidiyordu."

tutundum daha sıkı tutundukça, ellerimi kanatan o keskin umuda.

bari sen sonradan birazcık, mutlu oldun mu?