@cleosvx
Hello author, bat ganon po yung chapters nag scramble. I dont get the story that much tuloy.. will I just follow the numbers?
@Misszyak tanggalin mo nalang tas add again kasi yung akin ganun din pero naging ok naman na
what happened ? nawala po yung identical affliction po :<
unpublished. i need to write the last 10 chapters of IA offline. once completed, maybe ibalik ko rin. don't hope too much though.
"Congrats Architect Roni," masayang bati ni Ate Cheyenne bago ako binigyan ng yakap.
"Para sa dalawang architect pala ang welcome party na 'to," natutuwang bigkas ni Vince.
"Oo nga pala. Nandito na ba si Ate Henri?" Tanong ni Mon kay Ate Cheyenne.
"Wala pa. She's on her way na raw," she informed that made my heart throb like mad in a mixture of anticipation and nervousness.
Lumapit ako kay Ate Rina at sa mga pinsan namin na kaedaran niya upang batiin sila. Lumipas ang oras na nakipagkumustahan lang ako sa mga pinsan ko. They greeted me for being an architect. Even asked me what's my next plan. Nahirapan pa akong sumagot nang tanungin ako kung saang firm ako magsisimula ng career ko.
Saglit akong umalis sa mga pinsan ko nang dumating ang mga parents nila. I had to greet them. They were kind na noon pa bago ko pa malaman na I was a child out of wedlock, but they're kinder now. Siguro ay dahil alam nilang sensitibo pa rin sa akin ang paksang iyon. O marahil ay naaawa sila sa akin.
Kasalukuyan akong nakaupo sa isang upuan at kasama ko sa table na 'to ilan kong pinsan na panaka-nakang nag-uusap ng kung ano-ano. Napapasali ako sa usapan kapag alam ko ang paksa nila. Sa tingin ko ay minamabuti nila na ganoon para hindi ako mapag-iwanan.
I wiped the side of my mouth using my table napkin. Matapos kong ibaba iyon sa kandungan ko ay hinanap ng mga mata ko si Noelle at Daisy na hanggang ngayon ay wala pa rin. Hindi ko alam kung nasaan sila dahil hindi rin naman nila pinaalam . I was about to continue eating when my gaze darted on the woman who entered the hall.
I don't know if I'm still breathing when I realize who that woman is. I could feel my chest throbbing as my heart started hammering against it. I inhaled sharply as I blinked three times to recollect myself.
Halos mapa atras ako nang tumayo siya. Tahimik na ibinaba ko ang kamay ko at akmang aalis na nang manigas ako sa kinatatayuan ko dahil naramdaman ko ang pagdausdos ng mga braso niya sa magkabilang baywang ko at niyakap ako nang tuluyan.
Nahigit ko ang hininga ko nang maramdaman ko ang init ng katawan niyang bumalot sa katawan ko. Amoy na amoy ko rin ang pamilyar na bango niya. Tila bumalik lahat sa akin ang tapos na. Alam kong hindi ko dapat gustuhin iyon ngunit hindi ko mapigilan.
"I missed you baby," she rasped against my temple. Naramdaman ko ang mas lalong pag-hapit niya sa baywang ko. Hindi ko na alam kung ano'ng nangyayari sa paligid ko. I can no longer think properly. Heck, I no longer care what my cousins could be thinking right now. All I can think is how dare this woman elicit in me the same feelings and sensations I've longed buried after she left. "Your way of welcoming me was cold," she whispers as she lets her lips graze my cheek down to my jaw. "You don't think I deserve as warm as this?"
Hindi ko magawang sumagot dahil pakiramdam ko nanghihina ako. I could only mumble a few words that's incoherent why she couldn't understand it. I was about to form a proper words when I was cut off by my loud mouthed cousin.
"Roni your girlfriend's here," she announced that made me shut my eyes completely.
I felt Henri's body tensing against mine. Her embrace around my waist tightened even more as if what she heard was enough to make her stance grow possessive.
| deleted chapter from The Line We Drew |
Nang makapasok ako ay hindi ako tumingin sa kahit kanino at dumiretso lang sa upuan ko. Hindi ko na nga alam kung may tumawag ba sa akin dahil ang gusto ko lang ay makaupo sa upuan ko at huwag tumingin sa babaeng ilang taon ko ring hindi nakita at hindi nakalimutan.
"Where did you go Roni?" Tita Venice asked nang makalapit ako sa table nila. Katabi lang ang pwesto nila ng sa amin kaya hindi alo nakaligtas.
"Powder room po Tita," magalang kong sagot at matipid siyang nginitian.
"Henri's looking for you. Did you greet her already?" Tanong niya na inilingan ko.
"You should go hija. Hinanda itong gathering ng mga pinsan niyo para sa inyo." Dagdag ni Tito Joaquin.
"Yes. You're both an architect pa. I think she can help you launch your career," Tita Mona stated that only made my stomach curl. "Congratulations again Roni."
"Thank you po." Ngumiti ako nang pilit bago umikot para sundin ang sinabi nila.
Habang humahakbang palapit sa kinaroonan niya ay hindi ko na maramdaman ang mga kamay ko. I just want to run away from here but that would turn head and result in me being questioned later on, after this day. I don't want them to think that I'm being a brat. Baka isipin pa nila na gusto kong para sa akin lang itong party na 'to.
Nang tumigil ang mga paa ko ay bahagyang inangat ko ang tingin ko na agad ko ring hinulog nang salubungin niya ang titig ko. Pinigilan ko ang mapapikit at sa halip ay inilahad ko ang kamay ko upang makapagkamay sa kan'ya na indikasyon ng aking pag-bati.
"Welcome back Architect," I meekly said that I almost stuttered. She didn't reply that almost scared me away.
Mabilis na hinulog ko ang tingin ko sa pagkain ko at minabuting yumuko dahil umaasa akong hindi niya ako makita. Makailang lunok ang nagawa ko dahil nagsimulang umulan ng pagbati ang mga pinsan ko sa kan'ya.
"Ate Henri!" Vienna screeched. "Missed you so much."
"I missed you," she answered in the same rich voice she has before. Pakiramdam ko ay nag-init ang pisngi ko kahit na hindi naman niya iyon para sa akin.
"Are you staying here for good na ba Ate?" Vince asked.
"Yes Vince," she answered politely.
Sunon-sunod pa ang tanong na ibinato sa kan'ya ngunit tumigil na ako sa pakikinig at piniling pumuslit paalis para pumunta ng powder room. Nang makaalis ako roon nang walang nakakapansin sa akin ay agad na dumiretso ako powder room. Pinigilan ko ang sarili kong sumandal sa pinto nang tuluyan kong maisara iyon.
Napahawak ako sa dibdib ko at tinapik-tapik iyon na para bang masusuway niyon ang kaguluhang nangyayari sa loob. Lumapit ako sa salamin at tiningnan ang sarili ko. Kitang-kita ko ang kaba sa mga mata ko. Napapikit ako dahil hindi lang iyon ang emosyon na nakita ko.
Napayuko ako at nanatiling gano'n nang ilang segundo bago muling tiningnan ang repleksyon ko sa salamin. Binuksan ko ang purse na hawak ko at mabilis na inayos ang sarili ko. Once I'm satisfied I tried to force a smile but it only turned into a grimace because of the chaos inside my chest that's making my stomach churn in something else.
Ilang minuto rin ang lumipas bago ko tuluyang napagdesisyonan na lumabas doon. I can't stay in this powder room hanggang matapos ang event. With a made-up courage I forced myself to go back to the hall.
Habang papalapit ako ay parang bumibigat ang hakbang ko kahit na ang pakiramdam ko ay lumulutang ako sa hangin. Palakas nang palakas din ang tahip sa aking dibdib habang lumalakas sa pandinig ko ang ingay na galing sa mga nasa hall.