Canım arkadaşım, kardeşim, dostum, sırdaşım, akıl danıştığım, hayatı beraber sorguladığım, tartıştığım, çiçeğim ve kelebeğim bugün ölüm haberini aldık. Enkazın altında kaldığını yeni öğrendim. Üstelik sadece seni değil anneni ve abini de öldürmüş o betonlar hala inanamıyorum kabullenemiyorum.
Seninle günün her saati konuşurken şimdi nefes almadığını bilmek o kadar imkansız geliyor ki.
Çiçeğim sen çiçekleri seviyorsun kelebekleri seviyorsun ben hiç sevmem ama sen sevdiğin için böyle hitap etmek istedim. Sen iyi bir insansın daha büyüyemedin bile üstelik bana söz vermiştin üniversiteyi kazanacak ve sevmediğin bu şehirden kurtulacaktın ileride seni unutmamamı söylemiştin. Biz daha büyüyemedik ki kelebeğim sen beni bıraktın sevmediğin şehir senin mezarın oldu ve ben bunu kaldıramıyorum. Aldığım nefesler ciğerlerime batıyor.. Sen daha hiçbir şey yaşamadan öldün sürekli aşka inandığını aşkı aradığını söyledin bense inanmadığımı ama sen inandığın şeyi yaşamadan öldün. İleride çocuklara yardım edeceğini söyledin ve sen büyüyemeden melek oldun. Depremden önce konuşabildim seninle en son ve bunu bilseydim keşke bilseydim de seni kurtarabilseydim. Sen karanlığı sevmezsin kim bilir ne kadar süre dayandın ağladın, korktun sevdiğin yağmurlar seni ısalttı. Ailen de o enkazdaydı sen onların ölümünü görmüş bile olabilirsin bilmiyorujm. Eminim çok korkmuşsundur. Senin boğazından geçmeyen yemeğin benimde boğazımdan geçmesini istemiyorum. Kelebeğim sen daha çok küçüksün nasıl gidebildin? Nasıl hayatını yaşamadan gittin? Koca bir hiç sadece hiçlik var şu an.. Sen her şeyi yarım bıraktın içindeki hüzünün sebebi belki bu olacakları hissetmendi sürekli anlatıyordun üzgünlüğünü, yorgunluğunu ama biz anlayamadık. İyi ki doğum gününde beraberdik iyi ki tüm günü seninle geçirmişim o gün. İyi ki tatilin son günlerinde sıkıldığını söyledin ve beraber vakit geçirdik konuştuk, dertleştik. Kelebeğim;
