Ece

Ya niye kuzenim yazmış kötü bitti ağlıyorum 

@ karakedinintotosu  ay okul ev arası gidip geliyorum. Ve her gün sadece ingilizce görüyorum. Kısaca berbat. Sen nr yapıyorsun? Uzun zamandır yoktun.

2 yıldır köye gitmiyorduk ve neden kuzenimi özlesem bile rahatım diyordum. Sonra bu hafta geldik ve hatırladım. Kız iş yapar kafası, zorla sevmediğin yiyecekleri yedirmeleri, sürekli sana laf atmaları, iş yapmayınca beceriksiz sayılmak ve dahası. 
          
          Öncelikle kız olmam köle gibi çalışmam anlamına gelmiyor ama anlamıyorlar. Ben yoğurt, ayran ve peynir sevmem. Küçükken daha azdı yani önümde yoğurt varsa bile oturabilirdim. Bir gün annemsiz köye gittim ve küçükken beni ağlatıp zorla içirdiler. Eğer içmezsem yemek yiyemezdim. İçmeye zorladım ama berbattım. Eve gidince anneannem artık içiyor diyerek anneme göstermek istedi ama o ayran bardağını elime aldığım gibi kustum.
          
          Şimdi o şeyler masada olursa benden uzak durmaları gerekiyor yoksa midem bulanıyor. Biri yer ya da içerken, kokusunu duyarsam filan midem kalkıyor direk. Bir çocuğa sevmediği şeyi zorla yedirirsen o artık çocuğun ölse bile içip yeöeyeceği bir şeye dönüşür. 
          
          En kötü tarafı ise ne biliyor musunuz? Ben sevmedim diye zorladılar ama kendi torunları sevmezse hemen onlar için ayarlıyorlar. Az önce torunu et sevmiyormuş tarhananın içinde. O yüzden etleri ayıklattılar. Ben olsam ise zorla tıkarlardı o çorbayı. Ve sofrada sevmediğim şey konusu açıldı. Daha yiyecektim ama onlarla aynı ortamda bulunmamak için kalktım.
          
          Bir de bana soruyorlar sen yemek yapabiliyor musun diye dalgayla. Yapabiliyorum ama onlara asla yapmam. Küçükken onlar yüzünden köye gelmemek için ağlardım. Kabusumdu bu yer. Sürekli yargılayan, zorlayan ve laf eden insanlar... 

Az önce bir canlı mermerde duruyordu ve kuşa benzettim. Sonra bir baktım kediymiş. Bir süre camdan içeri baktı. Uyuduğumuzu sanıp ise gitti. Sevmedim diye pişman oldum. Ama sevseydim annem uyumadım diye bir güzel severdi beni. Gece gece arkada çalan şarkı ise anneannemin horultuları. Muhteşem! Seste uyuyamayan ben kafayı yiyeceğim. 
          
          Bir ara uykusuzluktan kardeşimin üstünde uçan birini gördüm sandım. Ödüm bokuma karıştı. Horoz kardeş de uyandı. Bir o eksikti. Gelin anam gelin. Horoza bağırsam susur mı ya?

Biona fln baktım gerçekten değişik birisin ve yaşadıklarını yazman sözlerin fln çok iyi derecede seni tanımadan tatlı ve naif Bi yapın olduğunu anladım özellikle boğulma kısmında 
          
          İyi geceler 

Uykusuzluktan ölüyorum ve annem beni sabahın körüne kadar sohbete tuttu. Güzeldi eğlendim buna bir şey yok ama tam uyumak üzereyken bardağın dibindeki suyu yüzüme ve koynuma doğru 3 kere fırlattı. Ben sinirlenince de 18 yaşında girdin ama hala büyüyemedin, çocuk gibisin dedi. Cidden mi? CİDDEN Mİ?! Niye durduk yere suratıma su fırlatıyorsun ki? Islanmayı sevmediğimi biliyorsun, ıslakken yatamayacağımı da biliyorsun ve üstüme, yatağıma, yüzüme, koynuma su atıyorsun. Bir de büyüyemedim oluyor. Bence asıl ben değil sen büyüyememişsin. Ben bile uyumak üzere olan birinin üzerine su atılmayacağını bilirim. Hele bundan rahatsız oluyorsa yapılmaması gerektiğini bilirim. 
          
          Teşekkürler anne şimdi uyumak için yatağımın kurumasını bekleyeceğim. Sen ise git odamda mışıl mışıl uyu. Nasılsa ben büyüyemedim ya sorun değil. Çocukça davrandım sanırım haklısın çeşmeden bir kova su dökmeliydin. Ya sabır ya! 
          
          Ne zaman çocukça hareketinde sinirlensem ben büyümemiş oluyorum ve çocukça davranıyorum. Hep o haklı, ben haksızım. Sırf sinirlendiği için eşyalarımı fırlattığını bile hatırlıyorum. Sonra da toplamak zorundasın ben senin arkanı topluyorum diyip eğer toplamazsan çöpe atarım diyor. Spnunda ise ben çocukça davranıyorum. Bence burada kimin çocukça davrandığı açıkça belli. SEN DAVRANIYORSUN!

The notebook diye bir film izledim ve çok üzücüydü sonu. Tabii onlar için mutlu oldum. Biraz ayrı kalsalar da sonumda birlikte öldüler. Uzun ve güzel yaşamları oldu.

Yıllarca düşündüm.
          
          Bir kitabı okuyorsunuz ve oradaki tanıma göre kafanızda bir karakter hayal ediyorsunuz. Ben edemiyordum.
          
          Öğretmeniniz bir şey anlatırken kapatın gözünüzü diyerek hayalinizde bir deniz kenarı canlandırın, kumsalda yürüyorsunuz ve gün batımı var önünüzde diyerek sizin hayal etmenizi istiyor..ben edemiyordum. Sadece aklıma geliyordu ama görsel olarak canlandıramıyordum. Sadece betimleme yapıyordum gözlerim kapalıyken ve hiçbir şey canlanmıyırdu akşımda görsel olarak.
          
          Sonra şansıma instagramda bir gönderide buldum. Bilinmeyen hastalıklar mı ne diyordu. Orada zihin körlüğünü gördüm. Biri diyordu ki herkes kitap okurken aklında bir karakter canlandırıyordu ve ben yapamadım diye kendimi aptal hissediyordum. Meğer zihin körlüğüm varmış. Buna benzer yazmıştı işte. 
          
          Bende araştırdım, baktım ve meğer bende zihin körüymüşüm. O kadar kendimi beceriksiz hissediyordum. Yani kitap okurken aklında o karakteri canlandıramamak cidden kötü. 
          
          Mesela burada karakter resmi verilince diyorsunuz ya bu aklımdakinin aynısı ya da aklımdaki farklı diye. Bende hiç yok o. Ya da bir yerin, bir şeyin detaylı anlatımında o yer, eşya benim aklımda canlanmadığı için olmuyor. Ondan betimleme okurken çok sıkılıyorum çünkü hayal edemiyorum. Betimleme yapabiliyor muyum o bile belli değil.
          
          Bu yüzden kitap okurken biraz eksik hissediyorum sanırım. O yüzden resimli şeyler daha çok hoşuma gidiyor. Film, dizi, manga, webtoon vb...
          
          

Az önce şoktan bana cidden kal geldi. Kardeşim saçını kesmiş ve şoktan çıkamadım. Bir elim ağzımda, bir elim tişörtümde, gözlerim pörtlek halde hareket edemedim 1 dakika. Annem gelip kollarımı ve bacaklarımı oynattı ben hareket edebilene kadar. Garip ve şok dolu bir histi. 

Yere yakın yıldızlara uzak kitabını okudum ve...sonu beni bitirdi ya. 5 dakika...5 dakika erkek gelselerdi belki kurtulabilirdi.