#öleyazdım
Ağlayan pikaçu gibi bir hayat. Eskiden denize nazır tüm hayatlar, su alıyor yavaş yavaş. Kafamı hissetmiyorum. Ayrıca bazı şeyler telefonda eksik anlatılır.
Değil mi?
Sadece bagetleri olanlar baterist yazabiliyorsa, ben neden piyanist yazmayayım? Ne de olsa piyano çalmayı sizden öğrenecek değiliz.
Okul çıkışlarında babaannemle oturup Esra Erol seyretmeyi, piyanoda yarım yamalak bildiğim tek şarkıyı tekrar tekrar çalmayı, kendim hakkında konuşmayı, yeşil gözlü karakterler yaratmayı ve yarım kalacak hikayelere başlamayı severim. 
Bu satırları yazarken birileri gitar eşliğinde "Bakkala diye çıkıp sana gelesim var" diye mırıldanıyor kulaklıklarımdan. Helen'i ve Herkül'ü özlerken çok çekilmez oluyorum, okula gitmek için yataktan kalkarken çok agresif ve Kore dizileri izlerken çok umutsuz. İnsanlardan çok korkarım, aynaya baktığımda kendimi göremem ama biliyorum ki çok tatlıyım. "Denizler cinayet işlemezler, aslında kimseyi istemezler" der Son Feci Bisiklet. Gerçekten de öyle ama psikologlara gittiğinizde onları dinlemeyin. Siz gözlerinizi kapatıp sırt çantanızdan çıkardığınız korku ve endişeleri saldıkça denize, zehirlenir balıklar. Ölür denizler.
Belki de adımın Deniz olduğunu söylemek için doğru bir zaman değil.