𓆝𓆟𓆞

burda misin

Bu benim için bir hayal kırıklığıydı... kendime ne o zaman ne de sonra itiraf edebildiğim bir hayal kırıklığı; oysa bir kadının duyguları, söze dökmeden ve bilincinde olmadan da her şeyi bilir.

Ama bazen bir adamın elindeki İncil… 
          Babanın elindeki viski şişesinden daha tehlikeli olabilir.  

işte ben yıllar yılı yarı ölü yarı diri;
          o hiçliğe yazdım bunca harlı şiiri.

on iki yaşındaki çocukların iş bulabilmelerini diliyorum. on iki yaşındaki çocukların intihar edebilecekleri bir ip bulamamalarını diliyorum. on iki yaşındaki çocukların sokaklarda yürürken akıllarına ölüm düşmemesini diliyorum. on iki yaşındaki çocukların hayatı algılamaya başladıkları ilk anda tökezlememelerini diliyorum. on iki yaşındaki çocukların yalnızca yere düşen dondurmalarına, kirlenen pantolonlarına, kırılan bisikletlerine, yırtılan kitaplarına ağlamalarını diliyorum. 

meğer ne yalnızız insan olmuşsak
          yaprak gibi dalda sessiz solmuşsak
          yeri gelmiş acıya da gülmüşsek
          sana olan sevdamdandır bilesin. 

Prag, 15 Eylül 1920 
          Çarşama
          
          
          Sana tekrar yazmaktan ve bana yazabileceğin en güzel şey olan "Biliyorum ki sen..." cümlesi için teşekkür etmekten hiçbir kanun beni men edemez.

Bugün öğleden sonra yataktan kalkamadım, çok yorgun olduğum için değil ama çok "ağır" olduğum için, bu kelimeyi tekrarlayıp duruyorum, duruma en çok uyan kelime bu, ne kastettiğimi anlıyorsun değil mi ?

Niçin rüzgârlı sonbahar akşamlarında, sessizce yan yana yürüyerek ruhlarımızın konuştuğunu dinleyemiyoruz ? Niçin yanımda değilsin ?

sevda çok ağır bir kelime, hiçbir kelime sevda gibi değil. sevgi bir ceket ise sevda bir zırh, sevgi insana huzur veren birkaç damlanın gökyüzüne inişi ise sevda bir sağanak, sevgi sabahları huzurlu sessizlik ise sevda ömür boyu süren sağırlık.