en sevdigim renkler hicbir zaman bana yakismadi hicbir hobimi gerceklestiremedim bedenimi yuzumu begenemedim ailem beni hep eksik biri gibi gordu hayati hic yasayamadigim icin intihar cok zor geliyor hicbir seyden hevesimi alamadim olmek istemiyorum ama bu ev olumden daha kotu Allah'ım bi cikis yolu goster yemin ederim dayanamiyorum ne annemi affediyorum beni dogurdugu icin ne sadece ebevyn oldugunu idda eden adami cok ugrastim diger cocuklari gibi sevsin diye ama misafir cocuguna bile kizim diyen adam bana ismimle bile hitap etmedi ne yapsam eksiktim evden gitmemi isterdi yuzume bile bakmazdi ama dalip dusundugunde atanamazsam ne yapacagini dusundugunu bilirdim kendime ait odamin bile olmadigi evde ondan gizlenmeye calistim cunku yuzundeki tiksinti ifadesi beni bitirirdi sarildigini sacimi sevdigini hatirlamam islerini yapmak icin mi dogdum istenmiyorsam neden buradayim bilmiyorum 4 sene yurtta kaldim her zaman diger kizlarin baba-kiz iliskisine imrendim yatip kalkip agladim duymamak icin kulaklik taktigimi hatirliyorum anneme ne zaman bunlari anlatsam hep biraz sessiz kalip sonra sucu bana atardi o kizlarin ev isi yaptigini mi saniyorlar benim ailemi uzecek tek bir hatam olmadı ama evde ikinci sinif insan muamelesi gordum
baskalarina altin tepsiyle sunulan imkanlar benim luksum oldu hayatimi yasayamadan olmek istemiyorum ama bu evde yasayacaksam ne anlami var aci cektirmenin