Ölüm kokan kaldırımların ölüm kokan kız çocuğuyum ben. Kulağıma dolan her bir vaveyla bedenimi daha da çürütürken ruhumu ise bir o kadar besliyor. Babasının prensesi değilim, olamadım da, istemem de. Gecenin esiri olmuş karanlık sokaklardan korkan kadın benim belki de. Süslü püslü bebek kıyafetlerinin benliğindeki şımarık cadıyı saklayamadığı o kız, işte benim. 

Elimde mürekkebi kan olan dolma kalemim, önümde ise amel defteri. Parmaklarımın boğumları beyazlamış sıkmaktan kalemi, titreye titreye yazıyorum düşlerimin fısıltılarını. Ben ölüm kokmayan, şımarık olmayan, karanlıktan korkmayan değilim. Ben Satürn'üm ve sen de bu satırları yalayıp yutan o şaheser insanoğlu.