zambak

meryem, adem’in kaburgası yok sende. acıdan ve yıkımdan yaratıldın sen.

"zeminde söndürüyorum sigarayı, parkede siyah bir iz bırakıyor, bir süre öylece o izi inceliyorum. ben gitsem, ev yıkılsa, parçaları bir enkaza dönüşse dahi kalacak bir iz bu, benden bir iz. yutkunuyorum. anlıyorum ki, jeongguk kalbimde nice sigaralar söndürmüş."