Ben artık bu ülkenin her olayından çok sıkıldım. Elimden geleni yapmama rağmen özgürlüğümün olmamasından, bir insan olarak hiçbir değere sahip olamamaktan yoruldum. Sırf birinden hoşlandığım için tehdide maruz kalmaktan, devlete, adalete güvenememekten dolayı şikayetçi olamamanın ne kadar zavallı bir durum olduğunu konuşabilmemiz lazım. İnsan haklarına verilen değer içler acısı, adalet sistemimiz çürük, yanlı ve zorba bir sisteme sahip, halkımızın zihniyeti çürük bulanık ve nefret odaklı. Halkımız cahil. Vatanımız milletimiz kanımızı dökeriz dediğimiz topraklarımız cehennem gibi yanarken bunun güzellemesini yapanlar neden bu kadar rahat? Bu neden sorgulanmıyor? Halkın dini ve milli duyguları somurulurken işgal iddialarında bulunarak halk coşturulurken neden haklarımız daha çok yenilsin der gibi mülteci sorununu artırma yönünde hareket ediliyor? Biz neden her defasında içimize atıyoruz? Bu kişisel bir durum değildir bu insanlık dramı bu katliam insani bir sorumluluktur ve bizim artık susmamamız gerekli. Olmayan imkanlar içerisinde ayakta kalmaya çalışıp kendime bir gelecek kurmak için çabalıyorum, maruz kaldığım adaletsizliği düşünürken göz yaşlarına boğuluyorum, ailemin zamanında almadığı eğitim yüzünden hayatımı mahveden travmalarımla mücadele ediyorum, mahkemeye başvururken hakimin benimle dalga geçercesine konuşmasına ve beni mağdur bırakmasına ancak seyirci kalabiliyorum, hayatımda hiç görmediğim insandan panik atak geçirmeme sebep olacak kadar tehdit alıyorum, olmayan ailemle tehdit edilmeye maruz kalıyorum ve kimseye hala güvenemiyorum. Nerede insanlık? Çok doldum artık hayatımdan nefret ediyorum ve dayanacak gücüm kalmadı. Şu dünyada iç huzurumla birlikte iki saniye bile geçiremeyeceksem yaşamın ne manası var? İnsan huzur olmadan ne yapabilmiş şimdiye kadar? Kaderimin yazıldığı ülkeden nefret ediyorum
