s

öfff gidiyom bağımlı olmicam kararlıyım 

kitap kalmadı ☹️

kesin ig privi sildim diye kitap okumak yerine geliyorum dur

kendimi tamamen soyutlanmış ve dışarıda kalmış hissediyorum sanki ben duymazken tüm dünya bir araya gelip bir grup oluşturmuş da geride sadece ben kalmışım gibi. sürekli kabul görmek için çabaladığımı, hiçbir şekilde kabul görmediğimi hissediyorum. her şeyin sonunda yine en çok var olmamayı istiyorum. son zamanlarda o kadar çok ağlıyorum ki ve öyle kapalı kapılar arkasında sessiz sedasız da değil, uluorta her yerde sesli sesli. ona rağmen hiç kimse fark etmedi, yanımda arkadaşlarla sohbet muhabbet dönerken kafamı çevirip 5 dakika ağladım geçen gün, sonra susup devam ettim ve bu görünmezlik nasıl oluyor anlamıyorum artık. belki arsızca ama birileri de beni merak etsin istiyorum, birisi de beni düşünsün istiyorum. her tarafım yara bere sadece mental olarak değil fiziksel olarak da, her açıdan çöküyorum ama endişelenen kimsem yok sanki bana ne olursa olsun bir önemi yokmuş gibi ki yok da. böylesine ağır bir yalnızlığı ve cezayı çekmek için nasıl bir hata yaptığımı bilmiyorum ve bunu anlamlandıramıyorum artık, sadece her şey canımı yakıyor.

dur hayır hayat yaşamaya değer vs. demeyecekseniz bir konuda içimi dökmek istiyorum, ben hiçbir yere, hiç kimseye, hiçbir kümeye ait hissedemiyorum. bir dakika önce yan yana olduğum insanlardan bir adım uzağa geçsem onların bensiz bir grup olduğunu, kendimin ise oraya ait olmadığını hissediyorum. ne olursa olsun çok yalnızım ve bir nebzede artık bununla baş edemez hâle geldim. psikolojik olarak çok savunmasız hissettiğim bir dönemdeyim ve hep eksik kaldığım, ona rağmen yokluğuyla hep baş edebildiğim sevgiye muhtaç hissediyorum. son zamanlarda sürekli ölümüm hakkında düşünüyorum hatta eğer öldükten sonra insanları görebileceğimden emin olsam anında canıma kıyardım gibi. içgüdüsel olarak hiçbir zaman yeterince sevilmemiş olmamın intikamını insanların ölüm haberimi alınca ne hissedeceğini bilerek almayı arzuluyorum, aynı zamanda da artık var olmak istemiyorum. bilmiyorum ama kesinlikle bende bir sorun var. yirmilerinde olmasına rağmen bu zamana kadar romantik olarak hiç sevilmemiş bir insanın başka bir bahanesi olduğunu sanmıyorum artık. görünüşümden nefret ediyorum, vücudumdan nefret ediyorum ve hatta o kadar fazla kısmımdan nefret ediyorum ki kendime aynada veya kamerada bakamıyorum, insanların da beni görmemesini istiyorum, bir şekilde toz olup gitmek istiyorum. her şeyin sonunda bir şekilde sevilmek istiyorum ki en acınası kısmı bu. ömrüm boyunca kimsenin kollarının arasında güvenli ve mutlu, seviliyor olduğumu hissettiğim tek milisaniyem olmadı, o kadar acınası ki artık kaldıramıyorum,bunu sırtımda taşımak istemiyorum. biri tarafından sevilmek artık ütopik hissettiriyor.

bir tweet olsaydım net bu olurdum

LORD KNOWS IT WOULD BE THE FIRST TIMEEE

asla asla ve asla 

bir daha o kadar aklımı kaybetmicem asla

her şeyi bitti gitti ama işte

to remember the moments in the sun