ayaz

"Ya Mümtaz."
          "Hı?"
          Başı bana döndü. Gözleri yüzümde geziniyorken ben de ona bakmıştım. Elimi tutan eli sıkılaşmıştı.
          "Her arkamı dönüp gitmeye kalktığımda beni bırakmadığın için teşekkür ederim."
          Omuz silktim.
          "Rica ederim."
          Güldü.
          Ben gülmedim. Başım öne eğildi. Ayaklarıma baktım. 
          Bu konuda kırıktım. Kesiktim. Ama sadece kendimi düşünerek bir yere varılmayacağının da farkındaydım. Bir sorun olduğunda bana gelmeliydi. Sorunlarının çözümü beni bırakmak olmamalıydı. Belki de bütün sorunlarını kendisinin hallediyor olmasının verdiği garip bir yük vardı onda.
          "Mümtaz ya, dalga geçme benimle. Şurada iki minnet duygusu yaşatmıyorsun insana." 
          Derin bir iç çektim lâkin bu bıkmışlığın getirdiği bir iç çekiş değildi. Onunla sabah akşam iç sıkıcı konuşmalar yapabilirdim. Benim için sorun olmayan şeyler onun canını sıkmamalıydı. 
          "Canım, ben, bana minnet duygusu yaşa istemiyorum ki. Minnet duyacaksan insan olduğun için minnet duy. Ha illa ki senin için minnet duyacağım diyorsan beni sevdiğin için duy, seninle tanışabiliyor olmamıza, birbirimize denk düşebildiğimize, gülebildiğimize ve ağladığımıza, güçlü olmamıza, güçsüz olmamıza minnet duy. Senin yanında olduğum için bana minnet duyma."
          
          
          - Armonde 

sonra etrafımda olan herkes bensiz bir yol çizdi. benim ilkokulda resmim biraz zayıftı, pek bir şey çizemedim. 

incileriniz bayım, parlıyorlar. 

leyla'nın tek nefeslik canı vardı ama görseydiniz o çocuksu telaşını hayran kalırdınız. yolda gördüğü herkese selam verir koştur koştur mahallede dolaşırdı. elinde küçük bir valizi vardı hep, kırmızı bi valiz. içinde ne olduğunu kimseler bilmezdi. leyla yaşça büyüktü mahalledeki çoğu kişiden ama görseniz inanmazdınız öyle genç bir ruhu vardı. konuştuklarından kimse bir şey anlamazdı ama herkes gülerek dinlerdi onu. o da gülerdi hep ama bak dikkatini çekerim, hep gülerdi. biz de bilirdik bile isteye gülmediğini. leyla ağlarken bile gülerdi. ismet abinin cenazesinde bile gülerdi leyla. patavatsızca gülerdi, gülerken gözlerini silerdi. kimse bir şey demezdi ona. geçen yine kırmızı valiziyle mahallede herkese selam vererek koştur koştur bir yerlere gidiyormuş. ben görmedim hiç. arabaların ortasına atlamış leyla. kamera kayıtlarını izletti sami abi dün hepsini izleyemedim yüreğim kaldırmadı. leyla arabalara el sallayarak koşarken görmemiş bir tanesini. leyla'nın gülüşü yarım kalmış diyorlar. meral abla yıkarken ellerimi sıktı yeminle sırıtıyordu dedi. valizini de açmışlar içinden sürülerce fotoğraf çıkmış. meğer leyla'nın o kırmızı valizi çocuk fotoğraflarıyla doluymuş. ama görseniz şaşıp kalırsınız. tek bir çocuk bile gülmüyor, dudağının kenarıyla bile gülmüyorlar. leyla'nın tek nefeslik canı vardı. meral abla diyor ki, canı bedeninden can çekişe çekişe çıkmış. leyla gülüşüyle öylece yığılıp kalmış. leyla gülüşüyle gitmiş.

ah zarifoğlu; bana başka bir gece daha görmeden öleceğini bilen kelebeğin neşesinden bahset, çok yorgunum. 

annem çok küçükken öldü. 
          önce öp, sonra doğur beni.*

bir yaz günü, oliver’ın mektubundan dokuz yıl sonra, amerika’dayken bizim evden bir telefon geldi. “hayatta tahmin edemezsin, iki gündür bizde kim kalıyor. senin eski yatak odanda. ve şimdi tam karşımda duruyor.” tahmin etmiştim tabii, ama tahmin edememiş gibi davrandım. “tahmin ettiğini söylemek istememen çok şey söylüyor,” dedi babam ve zor zaptettiği gülüşünün ardından bana hoşçakal dedi. annemle babam arasında, telefonun kime verileceği konusunda bir tartışma geçti. sonunda onun sesi geldi. “elio,” dedi. annemle babamın konuştuğunu ve geri planda çocuk seslerini duyuyordum. kimse adımı öyle söyleyemezdi. “elio,” diye tekrarladım, telefondakinin ben olduğumu söylemek, fakat aynı zamanda da, eski oyunumuzun kıvılcımını çakmak ve hiçbir şeyi unutmadığımı göstermek için. “ben oliver,” dedi. o unutmuştu.

"şimdi ben gidiyorum. fakat ne zaman çağırırsan gelirim.." dedi. evvela ne demek istediğini anlamadım. o da bir an durdu ve ilave etti. "nereye çağırırsan gelirim!"

bir gün gelir de unuturmuş insan, 
          en sevdiği hatıraları bile. 
          bari sen her gece yorgun sesiyle
          saat on ikiyi vurduğu zaman
          beni unutma. 
          

uzayan kısalan saçlardan,
          sana ait olmayan anlardan,
          gitmediğin yollardan yorulmadın mı?