Chciałabym dać tutaj jakiś ładny opis, pełen metafor, ale nie potrafię spojrzeć na siebie z perspektywy poezji. Nic właściwie nie wyróżnia mnie spośród ludzi, no może tylko to, że tych ludzi nie ma w okół mnie, bo nie przepadam za tłumami. 
Jeżeli ktoś czyta " Rozplecione Warkocze" to mogę powiedzieć, że część mnie napewno zostawiłam Sarze, bo chociaż nie wyrwałam się z prowincji amiszów i od zawsze wiem, co to telefon, to w tych miastach czuję się zagubiona.

No i mam jeszcze niezbyt ładne imię ~ Andżelika.