Bazen hiç hissetmemeniz gereken bişeyi hissettiğinizi düşündünüz mü? Ben şu aralar hep bunu düşünüyorum çıkmazı olmayan sonu karanlık bir yola girdiğimi.. Sonunda üzülüceğimi bile bile devam ettiğimi düşünüyorum bazense ki bu bazenler diğerlerine nazaran daha az süreliler olabileceğini düşünüyorum belkide yolun sonu aydınlık olur korktuğun gibi olmaz diyorum kendi kendime. Ve bunları hep kendi kendime diyorum :) Ben kendimle çok konuşurum çok sohbet ederim kalabalıklarda yalnız olmanın getirdiği bi alışkanlık belkide.. Kokusunu burnumda hissetmek istiyorum uzun zaman sonra, göğsüne kafamı yaslayıp kokusuyla uyumak, sarılmak dışında dokunmasın istiyorum masumca sevsin beni dokunmaya kıyamasın uzaktanda sevebilsin ki araya mesafeler girdiğinde benim kollarımı bulamadığında başkalarının teniyle avunmasın. Beni beklesin beni sevsin hep ben ona git desemde gitmesin bazen o beni süründürsün bazen ben onu süründürelim ama öldürmeyelim bizi içimizdeki bizi. Çocuklarının annesi olarak düşlesin beni ve hayallerinden sıkılmasın o günler gelmediğinde vazgeçmesin illaki gelecek bigün desin, beklesin. Benim derdim olduğunda benden çok harab etsin kendini benim ona yaptığım gibi.. Leylayla mecnun, kerem ile aslı olalım demiyorum i ben dağları delmesende olur sevgilim sen sev dağlar sapasağlam yerinde dursun :) Ben sen de dahil kimseden sevgi dilenmedim kimseye sevgimide söylemedim işte korkum o yüzden ya.. GURURUM ve ASALETİM onlardan ödün veripte gelemem ya sana sende bi okadar aynı.. Aşkımız harab olur gider.
