Ben normal hikayeler de olan depresyona girmiş bu nedenle hep kötü düşünen yada güzel olduğu halde 'ben çirkinim yeaa' triplerine giren kızlardan degilim. Hele ki o okulun popüler kızı olup herkesi ezikleyen yada koskoca evde tek başına yaşama lüksüne sahip olan kızlardan hiç değilim.

Ben ne kötü kızım ne de iyi kız çünkü herkesin hem iyi hem kötü tarafı vardır bence. 7 milyon insanın yaşadığı bu dünyada ki çoğu 17 yaşında ki kız gibi bir sevgilim olmadığı için, hiç bir türlü yiyişme deneyimim de yok. Umursamaz degillim ama çoğu şeyi şakaya vurmayı tercih ederim. Hep soğuk davranmam ama her önüme gelene de gülmem. He bazen biraz yavşaklık yapıyor olabilirim çünkü mesela bana gülümseyen bir erkeğin yanından geçerken kendimi tutamam gülerim. Böylelikle hep kendimi rezil etmiş oluyorum. Sıradan değilim ama hayatımın çok maceralı geçtiği de söylenemez. Hatta bir kaç parti dışında, eğlenceli birşey yapmadım hiç.

Haftasonları evde oturup film izler, ya öküz gibi ağlarım ya da hayvan gibi gülerim. Ben bide çok kitap okurum, ama öyle klasikler falan değil. Hep genç tarzı romantik, macera, dram falan ilgimi çeker.

Kendi dünyamda ben Christian kadar zengin olmak isterken, Tris kadar cesaretli olabilmeyi hayal ederim. Augustus gibi birinin beni sevmesini beklerken, Hazel gibi sevdiğim adamı başkasına bırakıp gitmekten korkarım hep. 

Bir de müzikle herşeyi unuturum ben. Etrafımda olan biten ne varsa 3 dakikalığına yok olur ve sadece şarkının sözleri ile baş başa kalırız. O gün ki ruh halime göre ankaranın bağları ile göbek atarken, küçük emrah ile damara bağlayabilirim her an. Hüzünlü olduğum da en iyi Lana ablamızın şarkıları anlatır beni.

O kadar safımdır ki, Lana ablamızın da dediği gibi belki de hiç gelmeyecek olan aşkımı yüz yılda olsa beklerim. Yani anlayacağınız ben deli dolu biriyim de, imkanlarım kısıtlı. Hayat bu işte naparsın.

Bu arada ben o arayıpta muhtemelen bulamayacağın kişi, peki ya sen kimsin?