d

silmektense arkamı dönmek daha kolay.

çocukluğumun son zamanlarında sevgiyi deneyimlerkenya zdığım şeyleri silmek mantıklı mı acaba? bir daha öylesini deneyimlemeyeceğim, bir gün bakıp " vay demek böyle hissetmişim, filmler gerçek olabiliyormuş" demek ister miyim yoksa hiç dinlemeyip sırf güzel diye listede sakladığım şarkılar gibi bunu da silersem bir daha aramayacak mıyım? gerçekten zor bir iş bu.

işin gerçeği farkındalığım her geçen gün artıyor ve büyük resmi görebilmekten hoşnut değilim. dünya üzerinde insanı barındırdığı için çirkin bir yer. 
            update: matematiğin bu kadar soyut oluşunu sevmemeye başlıyorum. gözümdeki iz bir iki günlüğüne biraz söner gibi oldu ama şimdi alnımda da çıktı ve yüzümün 4 bölgesinde belirgin kızarıklıklarla dolaşıyorum. sınavlardan sonra kendime tatlı ısmarlama sözüm de yalan oldu. yine ufak tefek sağlık sorunlarıyla uğraştığım için sağlıksız her şeyi yemeye korkar oldum. aynı acıyı çekerim korkusuyla ağzıma bir yıldır makarna bile koymamışım galiba. bugün annem yapmış bir tadına bakayım dedim yeminle unutmuşum. tadı hem güzel hem de sanki yiyince mideme hiçbir şey gitmiyor bir tencere yerim yani. beslenmek bile zor şimdi. eskisi kadar sık sebze girmiyor eve. pratik olan ve birden doyuran şeyler önce bitiyor, sebzeleri de ben çiğ kemirerek bitiriyorum. aman neyse, ben bir şeyleri kontrol etmeye çalışmaktan yoruldum. annem ekrana göz dikti meraktan çatlayacak ben kaçovvv :* (neyi gizliyor bu şimdi diyor kendi kendine canım anam hahayt)

bu arada hazır buradayken günlüğümü açmaya uğraşmayayım şimdi, kaşıntılarım artmaya başladı, gözümdeki artık ölene dek benimle sanırım ama diz ve dirseklerim, tüm yüzüm de kaşınmaya başladı. bu yüz hindistan cevizi sürülmeyi haketmiyor galiba. aman neyse dedim ben de nasılsa orta güzel suratın daha da güzelleşmeyecek, yapacak bir şey yok. ha birde ana dersimi çok sevdim, matematik yanında hiç oldu. gerçi matematiği şu an sevemeyişim de şu an işlenilen konuları lisede öğrenmediğim için zorlanmam (yine de ana dersim tüm derslerden güzel) ama peşini bırakmak yok, her zamanki gibi. yarın kalkıp ilk iş aynı anda ders dinleyip başka dersin notlarına çalışıp kahvaltı yerken müzik dinleyeceğim. hayat budur. bir de yanında kazan dibi, profiterol ya da tahinli çörek olsaydı on üzerinden yüz puan.

illaki olur.

sorunların çoğu gelip geçicidir ve geçici şeylerle ömrümü harcama. ben zaten yağmurda ıslandığımda yaratıcıma şükrederek evimin sokağında yürüyen biriyim. su içebildiğimde, huzurla yediğimde, yatağımda sıcak uyuduğumda, saçlarımı şampuanladığımda şükürlerimi saç diplerimde, midemde ve ayaklarımda hissediyorum. her zaman çok eksiğim vardı ve hep olacak ama yola çıktık bir kere, bundan daha zor ne olabilir ki?

kendin ol, kendin ol ve kendine güvenli ol ve gerisinin bir önemi kalmayacaktır. ben zaten bu yolda çoktan birden çok kez adımımı attım, yolun geri kalanı ilk adımdan daha zor olamaz. ve unutma. unutma, gerçekleri unutma. hayat hüzün verecek kadar güzel, daha fazla veya daha az değil, tam kararında.

yeniden nefessizlik çünkü öfkeden ve korkudan elin ayağına dolaşıyor

kafanavurmakafanavurmakafanavurmakafanavurmakafanavurma

çünkü hatırlamaya değer bir şey yok