Darkness_of_army

Sıkıldım artık bu insanlardan intikam arzusuyla yanıp tutusmalarından ve kin tutmalarından belkide yarın yanında olamayacak insanları üzüyorlar ama uyandıklarında o insanın çoktan ölmüş olabileceğini düşünmüyorlar sadece kırıp dökerek arkalarinda bir harabe bırakıyorlar sonra da böyle olacağını bilsem yapmazdım diyerek kendilerini avutuyorlar bilemeseler de tahmin etmeliler dusunmeliler çünkü çok küçük bir ihtimal bile yüzde elli olasılık demektir mesela ben birini kırdım ama uyandığımda artık o yoktu bilemezdim dedim benim ne suçum vardı haklıyım ben dedim ama bilebilirdim haklı olmam böyle davranmayi gerektirmezdi 

Bazen sıkılıyorum dışarı çıkıp nefes almak istiyorum onu unutmak için çıktığımda ciğerlerime dolan hava bana onu hatırlatıyor yağmur yağdığında topraktan yayılan o koku bile bana onun huzurunu veremiyor oysa istediğim sadece bir parça huzurdan fazlası değil .hiç bir zaman da olmadı ama ben o huzuru kaybedeli yıllar oldu ne haddime benim huzur hak etmiyorum bir kere hiç bir zamanda hak etmedim sanırım yoksa bulurdum bu kadar kolay gitmezdi benden en azından dönüp bir arkasına bakardı. Ama bakmadı benden giden hiç kimse arkasında bıraktığı bu aptal kızı düşünmedi bir daha merak etmedi gelen herkes sevdi beni ama  hepsi ilk benden vazgecti hiç birinin önceliği olamadım ve sanırım hiç bir zaman da olamayacağım 

bazı seylerden  bunaldım mesala aldığım nefesler beni boğuyor  içtiğim su beni boğuyor boğazımda kalıyor sanki içime kan olarak damlıyor içimde bir kadeh doluyor kan damlalarımla taşıyor kan ,ter ve gozyasiyla taşan sular sel oluyor sanki içimden bir parça kopmuş gibi içimde birini öldürmusum gibi kanıyor kalbim ,belkide ölen benimdir birileri beni öldürüp o kanun içinde bir kez daha boğulmam için bırakmışlar gibiyim çıkmaya çalışıyorum nurdan ama çıkış yok kan her saniye biraz daha yükseliyor ayak bileklerimdeydi biraz önce şuan belimde  ben kaçacak yer aradikca daha hızlı kanıyor boğazıma kadar geldi başımı kaldırıyorum nefes almak için ama ağzımın içine dolmaya başlıyor kendi kanında boğulmak bu olsa diye düşünüyorum yaşadığım başka ne olabilir ki 

Bir harf bazen bir insan demektir . O harfi her duyduğunda aklına aynı anılar gelir 
          Çünkü sadece anılarında yaşıyordur bir zamanlar başını dizlerine koyup uyuyan her ağladığında sarılıp sakinleştiren sana şarkılar adayan o kişi.ozlediginde beraber gittiğiniz yerlere gittiğin ,beraber dinlediğiniz şarkıları dinlediğin ama ona gidemediğin arayıp da onun sesini dinleyemedigin yanından tuzuna bakmadan geçip gittiğin o kişi bazen sadece tek harften ibarettir anılarında. Koşup sarılmak varken boğazındaki acı tatla yutkunursun onu gördüğünde göz göze geldiğinde olduğun yerde kalırsın ama çekip gitmek zorunda olduğunu da bilirsin ve gidersin bir parcani daha onun ruhuna kaptırarak ayrılırsın ordan.

Bazen hayatımıza bazı insanlar girer beklemediğimiz anlarda.belkide boşlukta olduğumuzda belki de uçurumun kenarından aşağı bakıp daha güzel olduğunu düşünürken, ben uçurumun kenarında ayaklarımı aşağı sarkıtmış oturuyordum atlamakla atlamamak arasında sıkışıp kalmıştım.sinra biri girdi hayatıma aslında üstünden o kadar yıl geçmesine rağmen onun hakkında hala çok şey bilmem ama en iyi  bildiğim şey şudur ki kimse beni görmezken o elini uzatıp beni o sıkıştığım yerden çıkardı o uçurumu kenarından uzaklaştırdı sonra aradan zaman geçti,çok zaman geçti çok şey yaşandı ben belkide onun yokluğunda onlarca kez o uçurumdan attım kendimi  ama bir şekilde yukarı tırmandığımda hep ilk ona koştum . Şimdi düşünüyorum ben mi onu bırakıp gittim o mu beni bıraktı diye ama hayır ikimizde bırakmadık bence birbirimizi benim ruhumun bir parçası ne olursa olsun o kıza bağlı kaldı hep en kötü günlerime dönüp baktığımda hep aydınlığı bana veren o oldu kimsenin sevmediği herkesin kenara attığı o küçük kızın saçlarında hep onun parmak izleri vardı.birine iyi  gelmek için illa yanında olmak gerekmez uzaktan da iyileştirilebilir .uzakta olsan da beni iyileştirdiğin için teşekkür ederim ,ben bir kez daha o uçurumdan yukarı tırmandım ve bir kez daha koşarak sana geldim yine burdayım işte kapında

Ruhum kanlar içinde parçalanmış kanatları kırılmış her yerindeki kesiklerden oluk oluk kan akıyor bir yarayı sarmaya çalışırken başka bir yara açılıyor sonra biri geliyor kendi yaralarını saramayan bir çocuk ona bakıyorum sanki aynaya bakıyormuş gibi paramparça olmuş ruhunu görüyorum benimkinden de kötü olan haline tanıklık ediyorum yüzüne bakıyorum paramparça olmuş her bir parçası odanın farklı köşelerine dağılmış ruhunun parçalarını ararken bile gülüyor yüzü sanki hiçbirsey olmamışcasına sonra her zaman dolu olan gözlerine bakıyorum geceyi sığdırdı gözlerine geceyi hapsettiği ve en karanlık köşelerine sakladığı gözlerine bakıyorum bir süre uzaktan izliyorum onu uzaktan uzağa anlamaya çalışıyorum çözmeye çalışıyorum onu sonra birgün yanıma geliyor birden bire etrafında o kadar çok kişi varken o benim yanıma geliyor ve ellerini uzatıyor bana bir elinde sargı bezi bir eli boş düşünüyorum önce sargı bezini alıp yaralarımı sarmak geliyor aklıma sonra boşta olan eline bakıyorum ve onun o sargı bezine benden daha çok ihtiyacı olduğunu hatırlıyorum boş olan elini tutup uzun süre sonra ayağa kalkıyorum beraber ruhunun kayıp parçalarıni aramaya başlıyoruz önce zor olsada tek tek buluyoruz yarısını sonra dönüp kendime bakıyorum aynada şokla bakıyorum ama bütün yaralarımin kapandığını görüyorum kanatlarımın geri geldiğini fark ediyorum ona dönüyorum gözlerinde geceyi saklayan o çocuğa gülümseyerek bana bakıyor ve yarım kalan ruhuyla beraber el sallıyor bana benim görevim bu kadardı der gibi bakıyor gözleri teşekkür eder gibi aynı zamanda sonra gözleri olabilecekmiş gibi bir ton daha kararıyor  sakladığı gece çıkıyor ortaya yavaşça ele geçiriyor onu hiç bir şey yapamadan izliyorum sanki görünmez kelepçeler ellerimi bağlamışçasına ve sonunda ondan bana koca bir boşluk kocaman bir gece kalıyor geriye

Zor birini özlemeyi  herkes anlayamaz birini o olarak değil de insan olarak özlemeyi anlayamazlar bazı insanlar vardır sadece varlıkları yeter yanınızda olmasa bile bir yerlerde var olduğunu bilirsiniz ve bu sizin için yeterlidir çünkü yanınızda değilse bir sıfata ihtiyacı yoktur o sadece o dur ve siz o ki özlüyorsunuzdur ama eğer yanınızdaysa o olması yetmez ya arkadasındır ya sevgilindir ya kardeşindir ona bir sıfat yüklersin ve onu o sıfat için seversin bu yüzden bazen sevdiğiniz kişinin sizden uzakta olması daha iyidir sadece kendisini sevebilmeniz için bittiğine üzüldüğünüz bir ilişki olmaz böylece çünkü başlamayan bir ilişki bitemez böylece hayal gücünüzün içinde ve rüyalarınizda o kişiyle bir sürü güzel anıya sahip olursunuz bazen böylesi bir sürü kötü anı ve kalp kırıklığindan daha iyidir

Bazen insanlar bizi anlamazlar arkadaşlarımız, ailemiz belkide ailemiz sandıklarımız bizi karanlığımızla başbaşa bırakırken bazense hiç önemsemediğimiz sadece öylesine konuştuğumuz insanlar bizi o karanlıktan çekip kurtarmaya çalışır
          .Bizim yerimize kendisini o karanlığa mahkum eder ve bizi uzak tutmak için değişir, hayatın gerçeği budur o insanın değişmesi ne kadar canımızı yaksada uzaklaşmak istemesek de üzülmekten başka yapacak hiçbirşeyimiz kalmaz ancak şunu unutmayın o sizin mutlu olmanız için bunu yaptı. Bu yüzden üzülmeyi bırakın ve hayatınıza devam edin geriye baktığınızda o kişiyi güzel anılar ve acı dolu buruk bir gülümsemeyle hatırlayın...