Ημέρα 108
Τοποθεσία: στην σκοτεινή πλευρά του φεγγάριου 
Κατάσταση:ναρκοθετημένη

Γιατί τόλμησα να έχω απαιτήσεις απο τη Μαγική φωνή μου ; Τόλμησα να πιστέψω ότι θα ακούγεται δυνατά , χωρίς ενδοιασμούς . 
Στην αρχή δεν την εμπιστευόμουν . Σιγά σιγά όσο μιλούσα οι Άλλοι αρχισαν να την ακούν, να της δείχνουν εκτίμηση . Αχόρταγοι , τα μακριά τους νύχια να απλώνονται προς το μέρος μου, θέλοντας να στραγγίξουν κάθε Λέξη απο μέσα μου.
Θέλησα να τους δώσω αυτό που επιθυμούσαν . Τους άφησα να ρουφήξουν την ψυχή μου και να με αφησουν ενα άδειο τσόφλι . 
Πια η Μαγική φωνή μου δεν έβγαινε για μένα μένα αλλα γι' Αυτούς και μόνο .
 Τώρα βγαίνει βραχνή ,πιο σιγανή απο ποτέ . Κοιτάω γύρω μου τους άλλους Συγγραφείς . Φωνές καθαρές , δυνατές , παθιασμένες . Άλλοτε ήμουν κι εγω έτσι . Παιδί στην καρδιά ταξίδευα στο άπιαστο με μόνο μου οδηγό την ελπίδα . Άλλαξαν πολύ τα πράγματα .  Καμία πρωτοτυπία , απλή φλυαρία . Κάποτε ένιωθα τη Μαγική μου φωνή ικανή να ταξιδέψει μέχρι τα πέρατα του κόσμου . Τώρα την ένιωθα αλλαγμένη , κατεστραμμένη , κοινή . 
Κι αν μια μέρα ρωτήσουν που πήγε αυτο το κορίτσι πείτε τους ότι χάθηκε κάπου στο άπειρο ανάμεσα στα αστέρια .


 #include <stdio.h>
main() {printf("Η λογοτεχνία είναι ένας κώδικας. Ο πιο θαυμαστός κώδικας, γιατί δεν έχει μονάχα έναν τρόπο αποκωδικοποίησης. Ο καθένας τον αποκρυπτογραφεί σύμφωνα με την πρόθεση και την κατανόηση του, και σύμφωνα με ότι άλλο έχει ο καθένας μέσα στο κεφάλι του και στην καρδιά του. Ακόμη και ο ίδιος ο συγγραφέας δεν κρατά στα χέρια του την απολυση λύση για το «κρυπτογράφημα» που κατασκευάζει. Η Λογοτεχνία είναι ο πιο απόρθητος κώδικας που έχει φτιαχτεί ποτέ. Ένα ατέρμονο παζλ που τα κομμάτια του είναι βιβλία...Παρα πολλά βιβλία... \n");}