Gözlerimi karanlığa açıyorum. Gözlerim hüznün terkedildiği mesafe deposu. Gözlerim aldatılmışlığın damağını parçalayan ayna. Sevgisizliğin bedelini size anlatırdım lakin yeni kelimelerin eski çiçekleri boğazladığı bu dünyada benim topuklarım kesiliyor. Tebessümümü can çekişirken buldum diplerinde çaresizliğin az evveldi.
Sesinizi kesin , beni seviyorsunuz. Sesinizi kesin o beni seviyor. Sesinizi kesin benden başka herkes beni seviyor. Ben ise giriyorum ağlayan kafesin içine. O nasıl mı oluyor? Tanrı ağlıyor.
İşi gücü budur hayatın,ağzınıza bal döküp dudaklarınızı siker. Kanarsınız.
Şimdi sesinizi kesin ve dünyanın her yerine karanfiller ekin.
-Ağladığında mı üzülür insan,üzüldüğünde mi ağlar?
Bunu öğrenelim,hadi*