Merhaba. 

Ben hiçkimse ve her şey. 

Bazen evlerin çatılarını uçuran o kasırga olur, ağaçları savurur, felaketi getiririm. Bazen bir çöl sakinliği bile olabilirim. Bazen bir sis olurum. Kalabalıklar da kendimi kaybetmek için. Ve bazen de ateş olur yangınımda ısıtır hatta belki yakarım. 
Göllerde boğulur, okyanuslarda yüzerim. Derinlere iner suyu kucaklar ve ciğerlerimin bir parça hava için nasıl kavrulduğunu hissederim. Kendime bir ninni söyler ve uydurmacalarla kendimi kandırırım. 

Mavi bir perde.

Birisi beni çağırıyor.

Ellerini göğsümün ortasına sokup kalbimi avuçuyor, kaburgalarımı sıkıştırıyor, nefesimi kesiyor.. Bu dünyada ancak böyle bir sevginin uğruna nefes alınır. Fedakarlığı damarlarında akan kanda hissettiğinde, kalp atışların acemi atışları bırakıp, can evinde usul usul akmaya başladığında, korkmadan azgın sulara atlayabildiğinde ve uzanan eller hâla parmak uçlarını yoklarken. 

Soğuk bedenine sarılırken bile en ufak korku kırıntısını hissetmediğinde. 

Asla geçmişte olduğum kişiyi terk etmedim. Çocukluğumda ne için savaşıyorsam, gençliğimde de aynı şey için savaşıyorum. 

Bana ucuzluk ve ya işi bitmiş bir pil gibi gördüğünüzü biliyorum. Düştüğümde yalnız olduğumu ve yine kendi gücümle kalktığımıda biliyorum. Bu yüzden benim kimseye ihtiyacım olmayacak, çünkü hep tek başımaydım. 
Ben sadece kenara çekildim ve küçük doğum günü mumlarının aydınlatmaya çalıştığı karanlığın içinde alkışlayanları izliyorum.