Ne desem bilemiyorum sınav telaşı içinde kayboldum galiba emin olun tek buradan değil gerçek hayattan da kopmuş gibiyim. Anlayacağınız psikolojik olarak uzatmalara oynuyorum diyebilirim. Üniversite, herkes tarafından “yeni bir hayat” olarak önümüze sürüldüğü, geçmişten kurtulmanın yolu olarak koyulduğu için her şeyini ona odaklı bi sene geçirmek zorunda bırakılıyo insan. Belki dediklerimi saçma buluyosunuz belki bahane bu ne diyo diye kızıyosunuz bana ama hayatım şu an bundan ibaret. Yazmak, benim için çocukluğumdan gelen bir aşk. Kuzenimle her bir araya geldiğimizde oturup heyecanla konuştuğumuz şeyler hep kitaplar. Hikayeme yazdığım her satırdaki heyecanı, yazdığınız tek bir yorumdaki gülümsememi tarif edemem size. Yazamamak, şu an devam edememek en çok beni üzüyo, hasret bırakıyo emin olun. Elimden gelen tek şey sizden özür dilemek. Ama bu aileye söz veriyorum, şu 3 ayı atlatıyım ilk işim kolları bu sefer daha büyük bir heyecanla, aşkla sıvayıp yarım bıraktığım işi tamamlayacağım. Ne bu hayalimi ne de beni destekleyen insanları yarı yolda bırakmayacağım. Sizden tek isteğin sizin de beni bırakmamanız. Sizleri seviyorum dostlarım:)
