bazen hic buyumdk istemiyorum. durup dusundukce geliyo insana farkindalik. artik eskiden konustugum kimseyle konusmuyorum biri hayatimdan ciktiginda tam cikiyor ve bosluk oluyor. eski anilarimi cok ozluyorum. aileden ayri baska bi sehirde tek basina yasamak bile o kadar zormus ki buna alisik olmama ragmen eksik hissediyorum. lise zamanlarindaki ki gibi yakin arkadasinla her istediginde konusup gorusemiyosun , musait oldugunuz zamanlar denk gelmiyo falan. o kadar garipsiyorum ki her seyi. artik canim sikildiginda ya da bisey konusmak istedigimde kafama estigi gibi herkesi arayamamak cok sıkıcı bi durum , acaba derste mi ,acaba calisiyo mu ,acaba bos mu, acaba arkadaslariyla mi gibi bir suru sey dusunup zaten arayana kadwr vazgecmek sonra onu icine atmak. bugun asiri fuygusaldim sebepsiz. aslinda sebepli , blyle olacagini zaten biliyodum bile bile cevap veridm. hayir kendin diyosun, konusmak istiyorum biseylee istiyorum ama mesafe cok fazla drgil mi sence de diyosun , madem oyle neden hala yaziyosun. yarin gorusuruz diyosun neden yazmiyosun of cok yoruldum