d.

Söyle ki affedeyim seni. Seninle olmasa dahi yoluma devam edeyim. Ya ben çok yoruldim yemin ederim. Sürekli dönüp dolaşıp aynı yere gerizekalı gibi takılmaktan, her sonbaharda canımın yanmasından, her bayramda yarım hissetmekten, çift gördüğümde gözlerimin dolmasından, gelip saatlerce seni görmeyeceğimi bile bile binanın önünde mal gibi beklemekten. İnan ki çok yoruldum. Yaşamak buysa, sikeyim ben böyle hayatı. Alsın canımı da kurtulayım, yeter. 

Üstelik bu insan bir tek seni düşünür seni isterken. Kalkamazsın altından, emin ol kalkamazsın.

Mesela bi selamı bana çok görecek ne yaşadık biz? İhanet mi ettim? Kullandım mı seni? Kötü laf  mı ettirdim arkandan? Ne yaşandı tam olarak? İhaneti geç gözüm hala görmez senden başkasını. Kullanmayı geç dokunmaya kıyamıyorum sana, bunu çok iyi biliyorsun. Kötü laf etmek kimsenin haddine değil, ettirmem. Ne yaşadık o zaman? Ne yaşadıkta düşman kesildin bana? El insaf güzelim, el insaf. Benimde insan olduğumu unutma

Oysa sana bırak kötülük yapmayı, sesimi dahi yükseltmedin bir kez. Elimden geldiğinden çok daha güzel şekilde sevildin. Durum böyleyken, neden mahrumum? Sence bu kadarı da fazla değil mi? Ben de bir ananın babanın evladı değil miyim? Kalp yerine taş mı taşıyorum da sürekli vuruyorsun? 

Bilmeni isterim ki, ben hala sana aitim birtanem. Lütfen bu hafta göreyim seni. İnan ki dayanamıyorum. Görmediğim her an boşa yaşıyormuşum gibi 

Ben biliyordum, inan ki biliyordum. Tüm yolların sana çıkması boşuna değildi. 

Ama gel gör ki sana çıkıyor bu yollar. Girmediğim yol, denemediğim durum kalmadı. 3 yılın sonunda yine sonbaharda gözlerim doluyorsa, havada kokun varsa demek ki sen üzerinden atlanacak, kendimi kandıracak bir mevzu değilsin bende

Yaktığın ateş zaman kavramını yok edip katlanarak artan bir şey. Ruhumun derinliklerinde yıllardır harlanan bir şey. Küçük bir şey dahi yetiyor tetiklenmeme.

17 yaşında bir kız, 20 yaşında beni nasıl bu kadar aciz kılabiliyor?  İçim gidiyor yemin ederim. Bir adım atsam, ya önümdesin. O siktiğimin adımını atamıyorum. Hani açsındır, yemek önündedir adım atsan ulaşacaksın fakat atamıyorsun. Öyle bir hiçlik işte bendeki. Ama gidemem. Vur, çarp beni duvarlara. Sonunda dizlerine yatabileceksem, gerekirse yaşarken öldür beni. Razıyım. 

Bir şekilde karşına çıkmam gerektiğini biliyorum. Ben ilk kez ölesiye korkuyorum canımın içi. Sana tekrar yenilmekten, manipüle edilmekten, karşında ağlamaktan, krizlerimin tutmasından, olan biteni yine öğrenememekten. Ölesiye korkuyorum.  

Bugün de geldim ders çıkışına. Beklettin beni 15 dakika. Kafamı çevirdiğim yerlerde sana rastlamayı ne kadar özlemişim meğerse. Mavi hala çok yakışır sana suadade. Şimdi ne yapacağım diye soracak olursan canımın içi, az kaldı yakında kiyamet kopacak. Fakat bu hangimizin kiyameti, hangimizin mutluluğu olacak bilmiyorum. Sadece şunu bil, ben seni 10 15 saniye görebildim diye bugün ellerimi açıp Allaha binlerce kez şükrettim. 

Kendime gelmek zamanımı aldı tabii. O an benim için çok zordu. Hayatım boyunca hiç bir an beni bu kadar zorlamamıştı. Arabayı nasıl kullandım, nasıl eve geldim inan hiç bilmiyorum.