Hasan

Mektuplar aldım sevindim,
          Birinde denmiş geliyorum
          Öbüründe yazılmış geleceğim.
          Bekledim bekleyorum.
          Bir yaşam verdim.
          
          Açtım bir başkasını,
          Uzun-uzun yazmış gel.
          Okumadan arkasını
          Gittim gidiyorum
          Bir başka yaşama bedel.
          
          Biri demiş sen, biri demiş ben.
          Seni ben anladım, beni sen.
          Bir yaşam daha verdim
          Beklerken, giderken, dönerken.
          
          Kaldı elimde üç-beş mektup,
          Üç-beş yaşam.
          Bir onları da açsam okusam
          Önceki yaşamları unutup
          Ya beklesem, ya da gidip arasam.
          
          Ne bir iz geliyorum deyenden,
          Ne de gel yazandan.
          Bunları düşünüp dururken
          Bir yaşam daha gitti elimden
          Başkalarınca saklamak varken.
          
          Ama ben umudluyum bundan;
          - Yüzümden, gözümden belli -
          Umudu umudumla harcadığımdan..
          Bundan sonra belki
          Bir yaşam daha çıkar mektubumdan.
          
          Özdemir Asaf

Gözyaşlarına gülümse
          
          Çünkü onlar
          
          İçinden parçalar indirirler yeryüzüne
          
           
          
          Dudaklarına gülümse
          
          Kelâmın kirlendiği vakitlerde
          
          Sessizliğin durağı
          
          Erdemin kapısıdır onlar
          
           
          
          Avuçlarına gülümse
          
          Çizgilerinde kaderin kardelen tohumları
          
           
          
          Adımlarına gülümse
          
          Gülümse ki, ayakların
          
          Varmasın bir ömrün cüzamlı
          
          Küf kokan topraklarına
          
           
          
          Ansızın yıkılan evler gibi
          
          Yalnızlığın üzerine çökmeyen
          
          Yüzünün cilâsı, insanlığının yurdu
          
          Onuruna gülümse
          
           
          
          Gülümse, gülümsediğin
          
          Bil ki seni de bulur
          
          O müntehâ mahşerinin rahminde
          
           
          
          Somurtanlara gülümse      
          
          Acı çekenlere, âvârelere
          
          Yetimlerin umutlarına gülümse
          
          Hastalığa dûçâr olup, gündüzü
          
          Gece olanlara, uykusuzlara
          
          Susuzlara su ver tebessümünle    
          
          Ekmeğin kokusuyla yoğur merhametini
          
          Sevgi kıtlığından bîçarelere
          
          Yoksullara gülümse   
          
                      
          
          Bir de gülümse, gülümsemeyi bilmeyen
          
          Kavga nadanlarına
          
          Bakarsın bir dolunay
          
          Mahbûb olmuş ağlayan düşlerine
          
           
          
          Bazen de kendi gökkubbesini
          
          Göremeyenlere gülümse
          
          Belki bir yağmur
          
          Eriterek evhamlı perdeleri
          
          Damla damla süzülür gözlerine
          
           
          
          Bazen de bana gülümse sevdiğim
          
          Bakarsın kanadı kırılan kuşlar
          
          Uçmaya başlar yeniden
          
          Kayan yıldızların çığlığı düşmez
          
          Gün ortasında ruhumun üzerine
          
           
          
          Bakarsın ki çiçekler
          
          Aramızda yükselen kayaların kalbinde
          
          Birer birer açıyorlar yeniden
          
           
          
          Bakarsın yolunu kaybeden yolcu
          
          Son durağına yürüyor hasretinin
          
           
          
          Bu kadar mı zordu bir mumun alevine
          
          Dokunmak ve sevmek ıstırabımı
          
          Bir dalın çürüyen yaprağı mıydı hayat
          
          Güneşi arayan gölge kimindi
          
          Bağışla, incinen bahar
          
          Yanan mektuplar benimse
          
          Gel, yeniden buluşalım derinde
          
          Çeşmelerden gökyüzüne akalım
          
          Tut ellerimden, hadi gülümse

İnsan sevmeli;
          Bazen bir insanı, yahut da bir ağacı,
          ya da kanadı kırık bir kuşu...
          Zaten sevmezse insan, insan mı olur?
          
          Cahit Zarifoğlu
          
          İyi geceler

beni güzel hatırla!
          bunlar son satırlar...
          farzet ki, bir rüzgârdım, esip geçtim hayatından
          ya da bir yağmur sel oldum sokağında
          sonra toprak çekti suyu...
          kaybolup gittim, belki de bir rüya idim senin için.
          uyandın ve ben bittim...

Aşk mıydı o?
          Olsa tanırdım, bilirdim üstelik. Tamam, belki çok uzun zaman oldu uğramayalı kapıma, çalmayalı zilimi. Ama aşk olsa tanırdım çoktan.
          Peki, aşk değildi diyelim o vakit neydi bu ateşler kor sıcak hali, neydi bağlayan, neydi avare eden beni. Bir başka diyarda desinler, kanatırdı dudaklarımı sinirden dişlerimi. Onu hele bir görmeyeyim önümde boylu boyunca uzanan bahçeler, açılan çiçekler, gökten inen o güzelim pamuk bulutlar. Bir su gibi aktı ömrümden..
          Aşk mıydı o?
          Değilse ardında bıraktığı bu binyıllık yorgunluk ta nedir? Bir türlü doyulamayan o koku, o ten. Aşkı her satır arasına ismini her cümlenin başına koymalar. Gizliydi ya. Kimse görmeden, kimseye görünmeden saklı saklı buluşmalar. Polisiye filmlerde olur böylesi.
          Görmesem, az öteye gitse sesi. Duvarlara çarpan gölgem, merdivenlerden yuvarlanan kalbim, telaşla ocağı acık bırakıp yanan heyecanım, dalından kırılan güllerim, ötmeyen bülbülüm. Sorsak bilirler mi aşkın o olup olmadığını?
          Hatırlanır mı ismim, isminden düşünce. Saçların dağılır mı yine rüzgârdan aşk değilse.
          Ben bilirim.
          Aşktı o! Değiştiren tüm gecelerimi
          Aşktı o! Beni durup durup yenileyen
          Oydu! Duygulu yapan hoyrat ellerimi
          Oydu, doludizgin gidişime dur diyen
          
          Ümit Yaşar Oğuzcan

Güne kitapla başlayan herkese günaydın!
          Başlamak isteyip işleri nedeniyle başlayamayanlara da günaydın!
          Bugün hafta sonu demeyip çalışmak durumunda olanlara da günaydın!
          Günümüz aydın olsun 

Günaydın’ı yalnızca bir sözcük sanmayın!
          Sabahın ışığıyla yıkanmış bir dil pırıltısıdır o.
          Sekiz harfli bir anahtardır,
          yalnızlığın çıkış kapısını aralar.
          Günaydın diyen, yalnız bırakmayı ve bırakılmayı reddetmiş demektir.
          Gönül çelendir günaydın, buzkıran gemisidir.
          Ağzımızın içindeki deniz feneridir.
          Öylesine güzeldir,
          “Bu sabah ışığın elinden birlikte tutalım mı?” cümlesinin kısaltılmışıdır.
          Günaydın, kardeşidir merhaba’nın.
          Kolay gelsin’in, teşekkür ederim’in yakınıdır.
          İyi geceler’i soracak olursanız,
          o da günaydın’ın pijama giymiş halidir!…

Aşka gönül ile düşersen yanarsın.
          Zeka ile düşersen kavrulursun.
          Akıl ile düşersen çıldırırsın.
          Duygu ile düşersen gülünç olursun.
          Aşka düşmezsen kalabalığa karışırsın, ezilirsin.
          Sersem sersem bakınıp durma bir yol seç demiş Üstad.
          Halbuki hayatta bir yolu var mıdır seçmemenin,
          Aşktan kaçmamanın?
          Hem kim demiş kalabalıkların ezdiğini, biçare biçtiğini?
          Akıl mıdır aklı selim?
          Zeka mıdır kalbi ferah?
          Duygu mudur komik?
          Aşk mıdır gerçek?
          Düşmenin kalkmakla eşdeğer olduğunu öğrenmedi mi kalp?
          Onaylamadı mı beyin?
          Ya seni gördüğümde yanan alevler nedir?
          Sen bana bakarken kavrulan ten,
          Ezilmenin verdiği rahatlık,
          Gönülün koyduğu sitem,
          Gülünçlüğün verdiği şuheda,
          Söyle,
          Kim karşı durabilir ki bunlara?
          Hem kim bilebilir sersemlikten sarhoş olduğumu,
          Böyle değil midir gençlik?
          Hani hani iki nokta vardı konulan ardına?
          Ben tam olduğumdan beri yuvarlak da değil midir köşelerim?
          Sen şimdi hiç bunlara kafanı yorma,
          İki eşittir bir değil mi sonuçta?
          
          Özdemir Asaf

Şimdi ben sana, 
          GÜNAYDIN desem, 
          Günün aydın olur mu ?
          Bilemem… 
          Ama sen bana, 
          Bir gün desen, 
          Günüm değil, 
          Gecem bile aydınlanır…

          Seni saklayacağım inan
          Yazdıklarımda, çizdiklerimde,
          Şarkılarımda, sözlerimde.
          
          Sen kalacaksın kimse bilmeyecek
          Ve kimseler görmeyecek seni,
          Yaşayacaksın gözlerimde.
          
          Sen göreceksin, duyacaksın
          Parıldayan bir sevi sıcaklığı,
          Uyuyacak, uyanacaksın.
          
          Bakacaksın, benzemiyor
          Gelen günler geçenlere,
          Dalacaksın.
          
          Bir seviyi anlamak
          Bir yaşam harcamaktır, 
          Harcayacaksın.
          
          Seni yaşayacağım, anlatılmaz,
          Yaşayacağım gözlerimde; 
          Gözlerimde saklayacağım.
          
          Bir gün, tam anlatmaya..
          Bakacaksın,
          Gözlerimi kapayacağım..
          Anlayacaksın.